Başsız

Ortada yalın bir gerçek var ki hepimiz anamızdan doğarak geliriz bu dünyaya? Peki ama anamız nereden gelmiştir? Bunun cevabı da çok gizli saklı değildir; elbette o da kendi anasından doğmuştur. Ya onun anası? E, tabii ki o da kendi anasından. Evet ama ya onun anası? 

İşte böyle sürer gider başsız'a doğru. İnsanoğlu, gözleri kafasının ön tarafında yer aldığı için, doğal olarak önüne bakmaya meyillidir. Önüne on bakarsa arkasına bir bakar. Bunun bir sonucu olarak da evren üzerine düşüncelerinde çoğunlukla sonsuz'a takılıp kalır. Oysa belki de hakikat başsızdadır, nereden bilebiliriz?

Elbette başsızla sonsuz birdir. Baş yoksa son da yoktur, son yoksa baş da yok. Bir çubuğun, yahut bir parça ipin başı belli olduğu için sonu bellidir, fakat bu öyle değil, bir çember gibi düşün, başı olmadığı için sonu da yok. Buna rağmen başsız ile sonsuzu birbirinden ayıran bir şey olmalı, muhakkak olmalı, yoksa niye birine baş birine son densindi ki, ama biz bilemeyiz, belki en fazla sezeriz.

Anaların bizi milyon yıl boyunca doğurageldiğine şüphe yok. Peki ama kardeşim, o ilk anayı kim doğurdu, nasıl doğurdu?

İşte bu sorular, tıpkı bugün benim kafamı kurcaladığı gibi, binlerce, on binlerce yıl önce de bazılarının kafasını kurcaladı ve onlar da bir çıkış yolu olarak tahminler yürütmeye koyuldular, ne yapsındılar? Kimisi, bizi yüce bir güç yarattı, dedi, kimisi, doğa bizi var etti, dedi, kimisi şunu dedi, kimisi bunu dedi.

Via

Sonuç olarak –az buz değil– on üç milyarı aşkın yıl önce oluşmaya başladığı söylenen, kosmosta bir noktacık kadar yer kaplayan bu dünyamızda bugün hâlâ bir şeyleri merak ediyoruz. Bugün hâlâ bir şeyleri bilmiyoruz.