Kral'ın Düşüşü

Kral o gece devrildi.

Yıllardır o geceyi bekliyorlardı. Yüz binlerce kişiydiler. Nice zamandır Kral'ı devirmek için uğraşıyorlardı. Sonunda başardılar.

Etrafında onca bilge adam vardı bir zamanlar, onların bilgeliğinden az buçuk faydalanmayı bilmişti Kral. Şimdi çok iyi biliyordu kendisini neyin beklediğini.

Kadere en çok krallar inanır. Yeryüzünün yasasıdır bu.

***

Kral düştü mü ülke kırmızı kokmaya başlar. Halk kokunun nereden geldiğini merak eder. Bu merak bir zaman sonra yerini kaygıya bırakır. Nihayetinde de korkuya dönüşür. Korkuya kapılan halkın sakinleşmesi gerekir. Ondan ötürü kırmızı bir şeylere gereksinim duyulur. Duyulur ki halkın merakı giderilsin, giderilen merak kaygıyı yok etsin, yok olan kaygı korkuyu bertaraf etsin. Ne ki, kırmızı pek bulunan bir renk değildir. Gene de bir an önce bulunması gerekir. Zira elzemdir. Düşünülür taşınılır, herkesin aklına hep birden kralın kanı gelir. Hakikaten de kan kırmızıdır. Gözlerde sevinç belirir. Kralın peşine düşülür. Düşeli çok olmamıştır, henüz daha tahtı sıcaktır. Kısa zamanda bulunur.

Düşen her kralın sonu bellidir. Bu dünyada ya asla kral olmamalı ya da asla düşmemeli tahttan. Bu ikisi olmuyorsa ölümden korkmamalı.

***

1641 yılının soğukça bir sonbahar gecesi evimin kapısı çalındı. Hayretler içinde kalkıp bir ölü sessizliğiyle kapıya yanaştım. Biraz bekledim. Düşündüm. Yıllar yılı bir kez olsun evimin kapısı çalınmamıştı. Fazla bekleyemedim. Elim kapının sürgüsüne uzandı. Açtım. Kapımda bekleyen, Kral'dı. Gözlerindeki depderin bakış, çıranın içeriden uzanan solgun ışığında bile ayırt ediliyordu. İçeri buyur ettim onu. "Bir çay demle de içelim," dedi. Son sözleri oldu bunlar.

Kral geçip sedire oturdu. Ben biraz sonra elimde çay tepsisiyle döndüğümde hırkamın yeninde dedemden yadigâr hançerim duruyordu.

O gece hiç konuşmadan yedi bardak çay içti Kral.