Çarmıha Gerilmiş Bir Rüya

Geçen gün rüyamda kendimi terk edilmiş bir eski zaman şehrinde buldum. Şehrin kapısından girince ilk dikkatimi çeken şey ortalıkta hiç insan görünmüyor oluşuydu. Bu beni biraz şaşırttı haliyle, ama hava öylesine sıcaktı ki, herhalde böyle havalarda kimse dışarı çıkmıyor diye düşündüm. Ne var ki şehirde yürüdükçe bir tuhaflık olduğunu sezdim. Çünkü bir tane bile olsun insan görünmüyordu ortalıkta. Sokak sokak dolaştım, birinden öbürüne geçtim ama kimseyi bulamadım. Evlerin kapısına yanaştım, avlulara baktım, hatta pencereleri yokladım, yoktu kimse. Bunun üzerine kapıları çalmayı denedim. Çaldım da, ama açan olmadı. Birçoğunda denedim bunu, sonuç değişmedi. Hiçbir evde insan yoktu. Şehirde yaşam vardı halbuki. Tavuklar, eşekler, katırlar, dükkânlar, çeşmeler, yıkanıp serilmiş kıyafetler... Tuhaftı. İnsanları neredeydi bu şehrin? 

Uzunca bir süre dolaştım şehri. Oraya buraya seslendim, bağırıp çağırdım. Kimse yoktu. Şehir yenice terk edilmişti, belliydi. O halde durmanın bir anlamı yoktu, oradan ayrılmaya karar verdim. İşin ilginç yanı, oraya niçin gittiğimi de bilmiyordum. Şehrin iki kapısı vardı, Doğu Kapısı'ndan girmiştim, Batı Kapısı'ndan çıkmaya niyetlendim. Çıktım. Çıkar çıkmaz da denizi gördüm. Demek ki şehrin bu kapısı denize açılıyordu. Kıyıda bir liman vardı. Oraya doğru yürüdüm. Limanda da küçük bir meydan vardı, bir pazar yeri olabilirdi. Limana vardığımda oranın da bomboş, terk edilmiş olduğunu gördüm. Değil bir gemi, bir kayık bile yoktu. Denize baktım, ufukta da bir şey görünmüyordu. Bu şehrin insanları, sanki bu bunaltıcı sıcağa kapılıp havaya uçuşmuşlardı. 

Döndüm. Doğu Kapısı'ndan çıkacaktım, başka çarem yoktu. Tam limandan çıkıyordum ki sesler duydum. Durup kulak kabarttım. Evet, bir ses duyuyordum. Az sonra farkına vardım, şehir surlarının dibinden geliyordu ses. Oraya yöneldim hemen. Yaklaşınca, duyduğumun insan iniltisi olduğunu fark ettim. Hemen ardından da sesin sahibi çarptı gözüme. Dehşetle irkildim. Adamın biri çarmıha bağlanmış, yakıcı güneşin altında başı önüne eğilmiş, inleyip duruyor. 

Çarmıh direğinin altına vardığımda beni gördü. "Seni kim bu hale soktu?" diye sordum. Sorunun cevabı önemsizmişçesine başını sallamakla yetindi. "Benden korkma, her kimseler ben onlardan değilim," dedim bu kez. "Kimseden korkmuyorum," dedi. "Dayan," dedim ben de, "seni oradan indirmenin bir yolunu bulacağım." Ben bunu der demez heyecanlandı adam, sanki güneşin altında bitkin düşmüş olan kendisi değilmiş gibi, "Hayır, sakın bunu yapma," dedi. Çok şaşırdım. "Ne yani, kurtulmak istemiyor musun oradan?" diye sordum. "Hayır," dedi. Güneş çarpmasından ne dediğini bilmiyor diye düşündüm. Ama o, kafamın içini okumuşçasına, "Sakın," dedi, "sakın beni buradan indirmeye kalkma." "Evet ama neden?" diye üsteledim ben de. "Çünkü beni buradan indirirsen bir daha hiçbir zaman bu şansı bulamam," dedi. "Hangi şansı?" diye sordum. "Tanrının oğlu olma şansını," dedi. Sürdürdüm: "Şimdi sen orada durursan Tanrının oğlu mu olacaksın?" "Evet, tabii ki, Tanrının oğlu, bazılarına göreyse peygamber." "İyi ama, bu gidişle birkaç saate kalmaz ölüp gideceksin," dedim bu kez. "İyi ya işte, benim istediğim de tam olarak bu," dedi o da. "Söylesene, senin adın nedir?" diye sordum. "İsa," dedi.

Onu oradan kurtarabildim mi, kurtaramadım mı, ben de bilmiyorum. Rüyamın gerisini hatırlamıyorum. Sizce ne olmuştur?