Mörfi Amcanın Şapkası

Dün enfes bir pozla karşılaştım. Bir evin bahçesinde bir kedi ve yavrusu. Siyah-gri-beyaz renkli. Yavru, annesinin tıpatıp aynısı. Anne önde, yavru arkada oradan geçmekte olan bana bakıyorlardı. Günde belki bin kişinin gelip geçtiği o yoldan sanki hiç insan geçmiyormuş da ilk gördükleri benmişim gibi dikkat, merak, belki biraz korku, ve biraz da şaşkınlıkla bana bakıyorlardı. Bakışları bile aynıydı. Başlarını hafifçe sağa çevirmişlerdi. Makinem yanımdaydı. Halbuki çoğu kez böyle güzel karelere rastladığımda makinem yanımda olmuyor. Gel gör ki, bir evin avlusundaydı kediler. Çekmek için yaklaşmam gerekiyordu, avlu kapısından içeri girmeliydim, ancak tanıdık bir yer değildi, yanlış anlaşılabilirdim. Bundan ötürü de çekemedim kedileri. Kaldı ki bir iki adım yaklaşsam büyük olasılıkla kaçacaklardı. Şansım yaver gitmedi anlayacağınız. Her şey bir yana, bakışları enfesti kedilerin.

Geçenlerde de köyde yılkı atlarına rastladım. Şanssızlığın da bu kadarı... O kadar güzel bir görüntüydü ki! Tam o anda makinenin şarjı bitsin, olacak iş mi?

Murphy kanunları kavramını duymuşsunuzdur. Kısaca belirtmek gerekirse, bir şey kolay kolay olmaz ama en olmaması gereken yerde ve zamanda olur. Başıma gelen bir örnek vereyim. Hava apaçık, güneşlidir ve en ufak bir esinti bile yoktur, bir yere oturur gazetemi açıp okumaya başlarım, ve işte o anda nereden geldiğini anlamadığım bir rüzgâr eser, gazeteyi okumama izin vermez. Ben de hep yaptığım gibi, Allah seni bildiği gibi yapsın Murphy, derim.

Fotoğrafını çekemediğim kedilerle atlar karşısındaki durumum da Murphy kanunları çerçevesine sokulabilir mi?

Fotoğraf dedim de, bir fotoğraf yayımlayacaktım bugün, ama bilgisayarım henüz tamirden dönmediği için yayımlayamıyorum. Daha sonra yayımlarım artık. Belki pazar günü.