Çiçeği satmak

Şehirde bir çiçek satıcısı gördüğüm gün hayretler içinde kalmıştım. O güne dek çiçeklerin de satılabileceği aklımın ucundan geçmemişti. Kırk yıl da geçse geçeceği yoktu. Geldiğim yerde dağ bayır çiçekle doluydu çünkü. Yaz başında dağlardan ovaya doğru sepserin, insanın içini kıpırdatan esintiler, o dağ doruklarındaki çiçeklerin kokusunu getirirdi bize. Çocuktuk. Çiçeklerin kokusunu en çok biz hak ediyorduk. Ne esrarengiz çiçeklerdi onlar! Uçurumlarda açardı kimisi, kimisi de dağların doruklarında. Neden böyleydi? Neden bu çiçekler gözden o denli uzak yerlerde açarlardı? En erişilmez uçurumlarda, en çıkılamaz doruklarda ne işi vardı o çiçeklerin? Kimin için açarlardı? O güzellikleri kimse görmemeli miydi? Bu sorulmamıştı. Hiçbir zaman da sorulmayacaktı. Ve asla aklımıza gelmeyecekti bir yerlerde çiçeklerin satıldığı. Bir çiçek nasıl satılabilirdi?

Elbette çiçek dalında güzeldi. Birimizden birimizin aklına çiçekleri koparmak gelmemişti. Her bir çiçek ne kadar da mutluydu kendi kökünde! Biz çiçeklerin kokusuna, güzelliğine âşıktık. Biz dağ doruklarındaki esintilerle dans edip mest olan çiçeklere âşıktık. Rüzgârda sallanan çiçeklerin yanı başına oturup güzelliklerini izlemeyen insan ne bahtsız insandır!

Kafese konan bir kuşla dalından koparılan bir çiçeğin ne farkı vardır, söyler misiniz? Şehirde çiçeklerin satıldığını gördüğümde üzülmüştüm. O hale düşeceklerini hiç hesaba katmamıştım çünkü.