Deli Bu

Vakitlerden bir vakit, kutsal gün doğumunu izlemek meramıyla yüce bir dağa çıkmaya karar vermişler. Geçkince bir bahar mevsimi yaşanmaktaymış. Gün doğumuna yetişmek için dağa geceden tırmanmak icap edermiş. Gece yarısına değin konuşup atışmışlar keyif içinde. Ondan sonra da kalkıp temkinli temkinli tırmanmaya başlamışlar. Göğün önüne geçmiş bulutlar da onları izliyormuş yukarıdan. Ne ki, kimsenin dikkatini çekmemiş bu. Dağa tırmandıkça havanın git gide soğuduğunu fark etmişler. Etmişler etmesine de bunu dağın yüksekliğine vermişler. Saatler geçmiş, gün doğumuna yakın, bir şeylerin yolunda gitmediğini sezmişler. Nihayet dağın doruğuna eriştiklerinde gün doğmak üzereymiş. Ve işte o esnada yağmur yağmaya başlamış. İçlerinden kimisi bu duruma hayıflanırken kimisi kader deyip avunmaya çalışmış. Aklı başında olan biri de ânın tadını çıkarmaya çalışmış. Dönüp yoldaşlarına şöyle demiş: "Buraya kutsal gün doğumunu izlemeye geldik. Ama görüyoruz ki gün o kutsal yüzünü bize göstermek istemedi. Elbet vardır bir bildiği. Fakat gelin de bu yağmurda ıslanalım hep birlikte. Söylesenize, kim yağmurda ıslanmak için bu dağın başına tırmanmayı göze alır?" Arkadaşlarının her biri içinden "Deli bu," deyivermişler. O da biliyormuş içlerinden geçeni. Hiç aldırmamış. Kendi kendine, "Yaşam hesap kitap yapılmadıkça güzeldir. Gün yüzünü göstermiyorsa, var yağmurda ıslan," demiş.