Yağmur Suyunu

İndiği basamakları tek tek saydı İbrahim. Bu onun tipik bir özelliğiydi. İnip çıktığı merdivenleri, binaların katlarını, hatta pencerelerini, herhangi bir araçtayken yanı başından üst üste hızla geçip giden direkleri, kaldırım taşlarını, defterlerin çizgilerini, kitapların satırlarını, tellerdeki kuşları, sahilde oturuyorken denizdeki tekneleri... hep sayardı. Bir zamanlar otobüsle yolculuk ederken, şayet en ön koltuğa binmişse yol çizgilerini bile saymaya çalışırdı. Hiçbir zaman tam olarak sayamamıştı gerçi, otobüs hızla giderken yolun çizgilerini eksiksiz sayabilmek maharetten öte bir şeyler isterdi. Fakat o buna aldırmaz, sayabildikçe sayardı. Hayatın da tıpkı böyle hızla gittiğini, çizgilerin ne kadarını sayabildiysen yanına kâr kaldığını yavaş yavaş kavramaya başladığı zamanlar...

*

İndiği merdivenin basamaklarını tek tek saydı İbrahim. Fakat kaç tane olduklarını aklında tutmadı. Hep de böyleydi zaten. Aklında tutmak için saymıyordu ki... Saymak için sayıyordu. Bir şeyi sırf yapmış olmak için yapmak... Merdiven bittiği anda basamakların sayısını unutmak...

*

Dışarı çıktı İbrahim. Gözü hâlâ yerdeydi. Basamaklar bitmişti ama o, yere bakmayı sürdürüyordu. Hava soğukçaydı. Ceketinin düğmelerini ilikledi. Ellerini pantolonunun ceplerine koydu. Yürüdü. Karşıya geçmek için kaldırımdan indi. Asfalttaki yuvarlak metal kapağa kaydı gözleri. "Yağmur Suyu" yazıyordu üstünde. Garipsedi İbrahim. Her yerin betonla kaplı olduğu bu kentin tuhaflıklarına alışmıştı alışmasına, gene de bunu garipsedi işte. Geldiği yerde yağmur suyu dendi mi akıllara gökyüzü gelirdi. Değil mi ya, yağmur suyu dediğin, gökten iner, yerdeki her şeyi ıslatır. İnsanları, hayvanları, ağaçları, toprağı... Oysaki, burada yerin altındaymış yağmur suyu. Genişçe metal bir kapağın üzerindeki yazı da olmasa belki burada kimse farkına varamayacak yağmur suyunun.

Senin için biriktirdiğim yağmur suyunu bir gül ağacının dibine dökeceğim.

—Şükrü Erbaş