Göğerçin

Dün gece korkunç bir gürültüyle uyandım. Dışarıdan gelen ses öyle ürküttü ki beni, neyin ne olduğunu anlayamadım. Gürültü kesildikten sonra hava birden bire soğudu. Bir şeyler oluyordu ya, ne olduğunu çıkaramıyordum. Ortalık kapkaranlıktı çünkü. Çok korktum. Hiçbir şey yapmadan öylece pusup kaldım. Nasıl uykuya daldığımı bile hatırlamıyorum. Sabah olup da gözümü açtığımda ne göreyim, kaç zamandır altında barındığım çatının yerinde yeller esiyordu. Gökyüzü bütün enginliğiyle çatının yerini almıştı. Olanca şaşkınlığım bir yana, bu manzara içime gizemli bir güven duygusu doldurdu. Gökyüzünün sahibiyim ben çünkü. Çokluk insanlar bilmez bunu. Hava oldukça soğuk olmasına karşın üstümde gökyüzünü görmek içimi ısıtmıştı. Güneş uzaktaki dağların ardından çıkıp yavaş yavaş yükselmeye başlayınca da içim dışım birden ısındı. Öylece kalmak istedim orada. Kaldım da. Çok ilginç şeyler hissediyordum. Çatının gitmesiyle sanki birden dünyam değişmişti. Benim için yepyeni bir yaşam başlıyor gibiydi. Öbür yandan, onlarca garip düşünce kafamın içinde gidip geliyordu. Ne kadar zaman öylece kaldım bilmiyorum. Sıyrıldım. Doğruldum. Ama oradan ayrılmak istemedim. Bir ara çocuk sesleri duydum. Ne kadar severim çocukları, bir bilseniz! Arka sokaktan geliyordu sesleri, birazdan gelip önümden geçeceklerdi, o yol buradan devam ediyordu çünkü. Az sonra ilk çocuk göründü. Ardından birer birer öbürleri. Birden onu görmekle yüzümde bir gülümseme belirdi. Demek o da okula başlamıştı. Önlüğünü giymiş, küçük çantasını sırtına takmış, ablasının elinden tutmuş okula gidiyordu İbrahim. Bu semtin çocuklarından en çok onu severim, çünkü onunla neredeyse aynı zamanda doğmuşuz, annem söylerdi. Evlerinin çatısına konmuşluğum da çoktur hani. Ama ne yazık ki İbrahim’in ne benden, ne de onu bu denli sevdiğimden haberi var. Biz güvercinler böyleyizdir, hep uzaktan severiz insanları.