Düş'ünüp Durmak
Düşünde şarkı söylüyor çocuk, elinde bir mikrofon. Ama o denli heyecanlı ki, o denli kendinden geçmiş ki, ikide birde şaşırıyor, şarkının sözlerini yanlış söylüyor ya da unutuyor. Hocası gibi bir adam duruyor orada, elinde şarkının sözlerinin yazılı olduğu bir kağıt. Çocuk yalvarır gözlerle ona bakıyor: Elindeki kağıdı ver de bakıp okuyayım, kurtulayım şu durumdan. Ama adam hiç de verecekmiş gibi bir renkte değil; vermemem senin için daha iyi, dercesine bir ifade var yüzünde, bunu söylemiyor elbette, ama çocuk hissediyor, düş bu ya, düşte insan hisseder her şeyi, zaten çocuk da gözleriyle istiyor kağıdı.
Benim için iyi olanı kendim neden bilmiyorum, diye meraklanıyor çocuk, alt tarafı bir şarkı, onu da yanlış söylüyorum işte, versene be adam şu kağıdı! Vermiyor. Çocuk uzun uzun düşünüyor, merak ederek düşünüyor. O denli uzun bir düşünüş ki bu, sahnede bir şarkılık kalış süresini kat be kat aşıyor, ama bu bir düş, düşte ne fizik yasalarına bağlı kalmamız gerekir, ne zamana, ne de mekana.
Çocuk boyuna düşünüyor.
Peki, adam elindeki kağıdı niye vermiyordu çocukcağıza? Bunu hiçbirimiz, hiçbir zaman bilemeyeceğiz. Düşün sahibi bile bilemeyecek.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuzda bir web sayfasına bağlantı vermek istiyorsanız buraya bakabilirsiniz.
Yorumlarla ilgili notlar için buradaki sayfanın sonuna bakabilirsiniz.