Kapıdan Girmişti

Odadakiler tuhaf bir sesin birdenbire çıkmasıyla irkildiler. Birbirlerine baktılar. Yalnızca iki kişiydiler. Yaşlı Kadın ve Çocuk. "Hayır, ben de buradayım," dedi Şeytan. Bir kez daha irkildiler. Sesin geldiği yöne baktılar. Şeytan pencerede oturmuş onlara bakıyordu. "Senden mi çıktı o ses," diye sordu Yaşlı Kadın. "Hayır," dedi Şeytan ve yüzünü duvara çevirdi. Yaşlı Kadın'la Çocuk da öyle yaptılar, yüzlerini duvara çevirdiler. Eski püskü bir saat asılıydı duvarda. "İşte ondan çıktı," dedi Şeytan. O anda hem Yaşlı Kadın hem de Çocuk anladılar durmuş bir zamandan çıktıklarını. "Ne kadar zamandır burada böylece duruyoruz," diye sordu Yaşlı Kadın. Şeytan cevap verdi: "Hiç." Yaşlı Kadın ve Çocuk merak dolu bakışlarını Şeytan'a sabitlediler. Bunu gören Şeytan sürdürdü: "Duran bir zaman, zaman değildir." Bunu söyler söylemez kapalı olan pencereden çıktı gitti. Yaşlı Kadın fırladı ardından. Yaşından asla beklenemeyecek bir atiklikle pencereye vurdu kendini. Cam kırıldı. Yaşlı Kadın'ın orasından burasından kanlar belirmeye başladı. Dışarıda, avlu kapısını açmak üzere olan Şeytan yüzünü eve çevirdi, penceredeki Yaşlı Kadın'a şunları söyledi: "Siz insanlar, işte böylesiniz, benim her yaptığımı yapıp her ettiğimi ediyor, sonra da bana lanetler yağdırıyorsunuz." Yaşlı kadın hemen karşı çıktı: "Hayır, ben hiçbir zaman senin yaptıklarını yapmadım, ettiklerini etmedim!" Şeytan sürdürdü: "Bak işte, ben pencereden çıktım diye sen de pencereden çıkabileceğini sandın, a aptal Kadın! Kapı denen bir şey var." Bir anda ortadan kayboldu. Yaşlı Kadın ölmek üzere olduğunu hissetti. Kanlar hızlı akıyordu. Başını zar zor içeriye doğru çevirdi. Çocuk'a baktı. "Sen de kimsin, ne işin var bu öyküde," diye sordu. Sesi kısılmıştı, zor duyuluyordu. "Ben mi," diye cevapladı Çocuk, "ben senin içindeki iyiliğim." Yaşlı Kadın'ın birkaç damla canı kalmıştı, her halinden anlaşılıyordu bu. "Doğru ya, ben de senin içindeki kötülüğüm, değil mi," dedi. "Evet," dedi Çocuk. Yaşlı Kadın oracıkta öldü.