Kumsal

Bayram, arabayı yolun kenarına çekmiş, denize giren kadınlı kızlı kalabalığı izliyor. “Eskiden olsa utanırdım,” diye geçiriyor içinden. İçerliyor. Yine memleket düşüyor aklına. Zaten son zamanlarda iyice memleket hastası oldu çıktı. Nasıl olmasın, neredeyse yirmi yıl oldu memleketten çıkalı. Bazen artık dayanamadığını düşünüyor, çekip gitmek istiyor, bir daha hiç dönmemek üzere. "Kazandığım parayla bir biçimde yaşar giderim, çekip gitsem artık," diye söylenip duruyor, ama memlekette de artık o eski yaşamını bulamayacağının farkında. Bunu ne zaman düşünse acı bir gülümseme beliriyor yüzünde. “O eski güzel günler geçip gitti,” diye avutmaya çalışıyor kendini, “gençliğin avuçlarından kayıp gitti, bir daha hiçbir yerde bulamazsın!” 

Derin düşüncelerinden, memleket özleminden sıyrılıyor Bayram, denize girenlere dönüyor yine. İçinde en ufak bir art niyet yok, dikizleme yok. Öylesine bakıyor kadınlara, kızlara. Acıyor onlara, “bir kumsalları bile yok,” diye geçiriyor içinden, “eskiden olsa ne kadar utanırdım,” diye yineliyor içindeki ses, “çıplak kadınlara bakılır mı hiç.” Sonra gururlanıyor, kendi kültürünü, anne-babasından aldığı terbiyeyi, köyünün gelenek-göreneklerini, insanlarının güzelliğini, oturuş kalkışını bir bir düşünüp gururlanıyor. Kendi memleketinden, kültüründen, güzelliklerinden burada, bu her anlamıyla soğuk Avrupa kentinde söz etse, ne dediğine aldırmazlar bile, bunu çok iyi biliyor, çünkü artık iyice kanıksamış burayı. 

Kendi memleketinde kadınlarla kızların denize girişini anımsıyor. Köyün dışındaki kumsalları anımsıyor. Kadınların gözden uzakta, utana sıkıla, üstlerindeki giysilerle denize girişini anımsıyor. Şimdi, şu denize giren kadınlara bakınca, “nasıl da rahatlar,” diye düşünüyor, “karışanları edenleri yok, utanma sıkılmaları yok.” 

Kendi memleketinin kadınlarına acıyor bu kez. Anasını, ablasını, yengesini, kız kardeşini düşünüyor. Yine avuntuya veriyor: “Hiç olmazsa kumsalları vardı,” diyor, “güneşleri vardı, daha ne! Şu gariplere bak, bir kumsalları bile yok!”