Sileyim mi Abi?

İsmail diye boyacı bir çocuk var. Her gün oturduğumuz çay bahçesinde, kardeşi ve diğer iki çocukla birlikte ayakkabı boyuyor. Masalardaki küllükleri ve bahçedeki çöp tenekelerini boşaltma karşılığında orada boyacılık yapmalarına izin veriyorlar. 

Çay bahçesinin müdavimleri çoğunlukla genç ve spor ayakkabı giyen kesim. Eskiden boyacılar ayakkabınıza bakar, eğer spor giymişseniz hiç sormazlardı boyamak için. Devir değişti haliyle, artık eskisi kadar boyanacak ayakkabı da yok. Çoğunluk insanlar da evde kendileri boyuyor ayakkabılarını. 

Zamana ayak uydurmak lazım. Uyduramazsan zaman seni bir köşeye bırakıp yoluna devam ediyor. Doğal seleksiyon: Ayakta kalmayı becebilirsen doğa seni "selekte ediyor", yani seçiyor ve sen yaşamaya devam ediyorsun. Yok, beceremezsen gözünün yaşına bakmıyor. İsmail ve arkadaşları bakmışlar olacağı yok, boyacılıkta eskisi kadar iş yok, ne yapalım, ne edelim derken, bir çıkış yolu bulmuşlar. Eskiden yalnızca boyama vardı, şimdi bir de silme var. Çay bahçesine gidip oturduğunuzda hemen yanınıza gelip soruyor içlerinden biri: Hocam, çıkarın ayakkabınızı, sileyim? 

Bugün yine gittim. İsmail koşarak geldi. Elinde de terlikler, önüme koydu, hocam çıkarın sileyim, dedi. Üstünde de Galatasaray forması var. Galatasaraylıysan sildirtmem dedim. Bu kez kardeşi koşup geldi, onda da bir Beşiktaş bilekliği var, uzattı gösterdi. Yine olmadı, dedim. Hangi takımı tutuyorsunuz, diye sordu İsmail, Barcelona dedim. Dudağını büktü. 

Adam girişimci. Ne yaptı etti, ayakkabımı çıkarttırdı. Silip getirdikten sonra da, ceviz yer misiniz hocam, diye sordu. Yerim dedim. Cebinden birkaç ceviz çıkardı, iki tanesini masanın üstüne koydu. Bu cevizlerden sevgiline de götürüyor musun, diye sordum. Utandı. Bizim buranın çocukları hep böyledir. Sevgiliden söz açılınca utanırlar işte.