Ekşi Reçel

Annem geçen yıl bir reçel yaptı ama yalnızca o ve babam yediler. Ben bir iki kez yedim ama o da pek yemek sayılmaz, tadına baktım yalnızca. Çünkü çok ekşi bir reçeldi. Reçelin ekşisi de mi olurmuş, demeyin, oluyor işte. Üstelik annem bir dünya şeker de katmıştı reçele, hani, hiç şeker atılmadı sanmayın.

Şu gördükleriniz dağ eriği. Geçen gün bizim köyden söz ederken onun da sözü geçmişti. Burada doğal olarak yetişiyor. Ortalama olarak kiraz büyüklüğünde. Tatlı olanı da var, ekşi olanı da. Neden böyle, ben de bilmiyorum. Bakıyorsunuz, yan yana iki ağaç, birinin meyvesi tatlı, öbürünün ekşi. Üstelik ekşisi de bildiğiniz gibi değil, limondan bile daha ekşi oluyor kimisi. Bilimsel adı Prunus spinosa olan bir tür var ama bu bizimkiler tam olarak o türe mi dahil, bilmiyorum.

İşte, annem bunlardan reçel yapıyor. Ve dediğim gibi, bu dağ eriğinin reçelini bildiğiniz tatlı reçellerin kıvamına getirmek öyle kolay değil, oldukça çok şeker katacaksınız ki tatlı olsun, ki o zaman da artık reçel değil, bildiğin şeker olur herhalde.

Bu kış biraz daha fazla yemeyi düşünüyorum, bakalım. Evet, içine şeker giriyor ama doğal bir ürün sonuçta. Baksanıza, organik morganik diyorlar, öyle şeylere çok rağbet var. E, organikse al sana organik. Tamamen doğal. Bugüne dek ne herhangi bir zirai müdahale yapılmış, ne ilaçlanmış, ne de gübrelenmiş. 

Bizim köylülerle bazen konuşuyorum, İstanbul'da diyorum, hatta İstanbul'u bırak, Paris, Londra gibi büyük Avrupa kentlerinde böyle tamamen doğal ürünlere inanılmaz rağbet var, öyle böyle değil. Çoğunluk köylüler, üstünde yattıkları hazinenin farkında değiller.