"Kapat yavrucuğum kapıyı, üşüyorum."
"İnsan hiç üşür mü nine, bu güzel havada?"
"Üşür ya, insan bu havada da üşür."
"Ama sen kendin demedin mi, bahar gelmiş, diye?"
"Öyle ya, bahar gelmiş."
"Baharda insan üşür mü hiç?"
"Üşümez mi?"
Boş bakışlarla ninesine baktı çocuk, uzunca. Sonra balkona çıktı, kapıyı kapadı. Camdan içeriye baktı. Ninesi hiçbir şey yapmadan oturuyordu. Buradan bakınca içerisi biraz karanlık gözüküyordu. "Galiba ninem sahiden üşüyor," dedi kendine. Döndü. Pencereye dayandı. Belinden yukarısı görünüyordu içeriden. Bahçeyi izlemeye koyuldu. Bu sırada ninesi, içinde mavi gökyüzü, gün ışığı, henüz çiçeklenmemiş ağaçlar ve arkasını dönmüş bunları izleyen küçük bir çocuk olan bir resme bakıyordu. Biraz bakınca içinin ısındığını hissetti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuzda bir web sayfasına bağlantı vermek istiyorsanız buraya bakabilirsiniz.
Yorumlarla ilgili notlar için buradaki sayfanın sonuna bakabilirsiniz.