Senin arkandan okuyacaklar yazını

Kararsızlık kadar kötü bir şey olmasa gerek. İnsanın canını adamakıllı sıkıyor. Beni görmelisiniz bugün. Bilgisayarın masaüstü resmine bile karar veremiyorum. Pencereden dışarıya bakıyorum ikide bir. Ortalık sessiz sakin. Kar yağıyor. Handiyse kıskanacağım karı. O kadar kararlı, o karar kendinden emin... Perde ile pencere bile hallerinden memnun görünüyorlar. Karga sesleri geliyor. Galiba birbirleriyle konuşuyorlar. Ne konuştuklarını kimse bilmiyor. Çırçıplak ağaçlarda bile sıkıntıdan eser yok. Her şey bana bakıyor sanki. Masa, sandalye, kitap, musluk, fincan... Son günlerde kitap okuyamıyorum. Sıkıntıma sıkıntı katan durumlardan biri bu. Kütüphaneden arkadaşımın adına bir kitap aldım. Ben alamıyordum, üye değildim. Kitabın önsözünü okudum, gerisi bekliyor. Eskice bir kitap. Kırmızı mukavva kapak. Sarı saman kâğıt. Tanıdığım o koku. Kim bilir içinde neler yazıyor. Kendimi tanıyamıyorum artık. Yani galiba bu böyle. Eskiden ben yazı yazarken arkamda duran birinin okumasına izin vermezdim, şimdi önemsemiyorum bile. Bir yazı yazılıyorsa elbette okunmak içindir. Senin arkandan okuyacaklar yazını. Her yazı bir gün okunacak. Peygamberler bu konuda bir şeyler söylediler mi, söylemediler mi bilmiyorum. "Tek bildiğim, hiçbir şey bilmediğim." Serçeler pencereye konan ekmeklerini yiyip gittiler. Nereye gittiklerini bana demediler. İki güvercin geldi sonra. Ürkek ürkek yanaştılar pencereye, kolaçan ettiler içeriyi, kalan ekmek parçalarını alıp gittiler. Ruhi Su'nun bir türküsünü dinledim demin. Yarıda kesildi gerçi. Gene de türkü türküdür. Ruhi sudur. Müzik olmasaydı ne yapardık? Canımız daha çok sıkılırdı muhakkak. İnsanlar çok tuhaf yaratıklardır. Keşke hiç yaratılmasalardı demek geliyor içimden bazen. Sadece hayvanlar ve ağaçlarla da yürüyebilirdi bu dünya. Bu dünya insanlarla yürüyorsa, esasında taşlarla bile yürüyebilir. Bu dünya! Bu dün ya, bu da bugün. Peki ya yarın?