Bir Yahudi halk hikâyesi:
Dilsiz bir çocuk varmış. Söylenenleri anlıyormuş ama tek kelime olsun konuşmuşluğu yokmuş. Ailesi konuşması için yapmadığını bırakmamış. Götürmediği doktor, denemediği yol kalmamış ama çocuk bir türlü konuşmamış. Zaman geçmiş, çocuk büyümüş, on yedi-on sekiz yaşlarında bir delikanlı olmuş. Günlerden bir gün evde yemek yerlerken bir hışımla elindeki kaşığı bırakıp bağırmış: "Bu çorba çok tuzlu!" Anne-babası dehşetengiz bir şaşkınlıkla sormuşlar: "Oğlum, neden bu yaşına kadar bir tek kelime olsun konuşmadın?" Çocuk yanıtlamış: "Çünkü bugüne kadar her şey yolundaydı."
ay çok şahane:)))
YanıtlaSilsen de çok yaşa emi!
Çok teşekkür ederim Havvacığım. Eksik olma. :))
SilÇok iyiymiş :))
YanıtlaSilSağol Şenay. Nasıl gidiyor?
Silİyi diyelim iyi olsun. :))
SilAllah bozmasın. :)
SilAmin :))
SilBen bu hikayeyi çok anlamadım galiba. Sorun yokken konuşmak kötü bişi mi yani?
YanıtlaSilEh, öyle olduğu aşikar gibi de, o zaman hep susmak iyi bişi mi? Sorun yokken de konuşmak olmaz mı? Gerçi bazen, susmak da konuşmak yerine geçer. Velhasılı; yerinde, zamanında, gereğince konuşmak en iyisi...
Tamam tamam sustum.
Kimi insan sorun varken konuşur, kimi de sorun yokken. Her durumda konuşanlar da var elbette ama onları bu bağlamın dışında tutuyorum şimdi. Bu hikâyede sorun yokken susup sorun varken konuşanlar başrolde. Tersi için de iyi hikâyeler vardır muhakkak. Her iki durumda da ne konuşulduğu önemlidir bence. Bu hikâyede konuşmanın bir sembol olduğunu da unutmamalı.
SilSevgiler Aze.
Merhaba :)
SilYazdıkların o kadar güzel ki bazen neler okuduğunu merak ediyorum.
Azıcık ipucu edinmek için de seni kitaplarla ilgili bir konuda mimledim.Cevaplarsan çok sevinirim :)
Merhaba Seda. Teşekkür ederim. En kısa zamanda yanıtlamaya çalışacağım.
SilSevgiler…
büyümek bu olsa gerek
YanıtlaSilMerhaba atesinsesi, hoş geldin. İlginç bir yaklaşım. Sahiden de öyle.
SilSevgiler…