Padres nuestros

Çocuklar babalarının pencerelerine girmiş, oradan bakıyorlardı hayata. Babaların o an nerede olduğu meçhuldü. Fakat yerlerini bilmeye kimsenin ihtiyacı da yoktu doğrusu. Sorsan, her bir çocuk babasının o an nerede olduğunu da ne yaptığını da tahmin ederdi. Mühim değildi gerisi. Hayatta öyle anlar vardır ki hiçbir şey bir çocuğun babasının penceresine kurulup bakmayı dilediği her şeye oradan bakması kadar mühim değildir. 

***

Bu hayatta herkes çok fazla baba tanır. Ve sanırım herkes tanıdığı bütün babaları kendi babasıyla karşılaştırır. Fakat karşılaştırmalar pek çoklarının sandığının aksine sağlıklı yöntemler değildir. Bir kimse mesela halasını bir başkasının halasıyla karşılaştırdı mı elde edeceği neticenin pek de farklı olacağı beklenmemelidir. Gelgelelim baba öyle midir? Bir baba nasıl başka bir babayla karşılaştırılabilir? Demek istediğim esasen şu: Söz babadan açıldı mı üç yol vardır insanın önünde. Bir, bazı babalar vardır. İki, bazılarıysa yoktur. Bunların her ikisi de gayet olağan yollardır. Olağandışı olan üçüncü yoldur: Bazı babalar varken yoktur.