Bugün öğleden sonra

Şu an koridorda, pencerenin yanında oturuyorum. Birkaç ay önce kondu bu koltuklar, önlerinde sehpa da var, ne güzel. Bilgisayarın pili bitmek üzere ama hemen arkamdaki duvarda priz de var. Pencereden gelen ışıktan ötürü karşıdan gelip geçenlerin yüzünü seçemiyorum. Demin bir kadın gülümseyerek, "Merhaba," deyip geçti, ben de aynı şekilde karşılık verdim ama kimdi bilemedim. Bir tek çaycı amcayı çıkarıyorum, sık sık geçiyor, odalara çay götürüyor. Onu da yürüyüşünden tanıyorum. Bu binada belki de en çok onu görüyorum da adını bilmiyorum. 

***

Ne olduğuna dair hiçbir fikrimin olmadığı bir meyve ağacı var dışarıdaki bahçede, olgunlaştıkları için yere, ağacın dibine düşmüş meyveler, kimse de toplamıyor. Bazen içimizdeki kibirli bir ses bize çok şey bildiğimiz yönünde yalakalık eder. Bazense içimizdeki ağırbaşlı bir ses, aslında pek de bir şey bilmediğimizi, bilmediklerimizin bildiklerimiz yanında hiç kıymetiharbiyesi olmadığını bize fısıldar. Bu ses bana şu anda gene fısıldıyor işte. Bir ağacın ve meyvesinin adını bilmiyorum. Yalnızca birinin mi? Hayır, tanımadığım yüzlerce ağaç olduğuna kalıbımı basarım. 

Bütün ağaçları zaten tanıyamayız ki, diyeceksiniz. Evet, öyledir, bütün ağaçları nasıl tanıyalım? Ama öteki şeylerin de bütününü tanıyıp bilemeyiz. Bütün insanları, bütün memleketleri, bütün düşünceleri, bütün duyguları bilemeyiz. Ve ne edersek edelim hiçbir zaman her şeyin bütününü bilip tanıyamayacağız.

***

Kendi memleketimde ilk kaybolduğum gün... Hafızamı epey bir zorluyorum ama bir türlü hatırlayamıyorum o günü. Yalnızca hatırlar gibi oluyorum. Tek bildiğim o zaman küçük bir çocuk olduğum. Herhalde hayli bir tedirgin olmuşumdur. Oysaki şimdi kendi memleketinde kaybolmak, bana sorarsanız öyle kolay kolay bulunamayacak bir şey.