Çoklarından düşüyor da bunca
Görmüyor gelip geçenler
Eğilip alıyorum
Solgun bir gül oluyor dokununca.
Ya büyük şehirlerin birinde
Geziniyor kalabalık duraklarda
Ya yurdun uzak bir yerinde
Kahve, otel köşesinde
Nereye gitse bu akşam vakti
Ellerini ceplerine sokuyor
Sigaralar, kâğıtlar
Arasından kayıyor usulca
Eğilip alıyorum, kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.
Ya da yalnız bir kızın
Sildiği dudak boyasında
Eşiğinde yine yorgun gecenin
Başını yastıklara koyunca.
Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor
En çok güz ayları ve yağmur yağınca
Alçalır ya bir bulut, o hüzün bulutunda.
Uzanıp alıyorum, kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.
Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda
Akşamlara gerili ağlarla takılıyor
Yaralı hayvanlar gibi soluyor
Bunalıyor, kaçıp gitmek istiyor
Yollar, ya da anılar boyunca.
Alıp alıp geliyorum, uyumuyor bütün gece
Kımıldıyor karanlıkta ne zaman dokunsam
Solgun bir gül oluyor dokununca.
Behçet Necatigil
26 Ocak 2012
25 Ocak 2012
Sen "de" mi Brütüs!
 |
| © Yiğit Özgür |
Bıçağını arayan Sezar Brütüs'e sorar: "Bıçağım sende mi Brütüs?". Bu bulunma hal eki olan ve her zaman bitişik yazılan de'dir.
Sen de mi [diğerleri gibi beni sırtımdan vuruyorsun] Brütüs! Bu ise bağlaç olan ve her zaman ayrı yazılan de'dir. Bu kadar basit.
23 Ocak 2012
Başımın Üstünde Yeriniz Var!
Şu bildiğiniz Özgürlük Heykeli. Başının üstünde tutsak insanlar. Paradoksun böylesi! Çizenin hayal gücüne şapka çıkarmamak elde mi?
 |
| © Kürşat Zaman |
21 Ocak 2012
2011'in Dökümü: Mart-Nisan
Mart ayına da hastanede giriyorum. Oldukça sıkıntı verici. Yapacak bir şey yok. Okunacak kitap da yok. Hastanenin odalarında TV var ama bizimkinde yok. Pek de küçük bir yer. Asker Hastanesi tamiratta olduğu için Devlet Hastanesinin küçük bir binasını oraya tahsis etmişler, yatan hastalar için. Tek faaliyetim pencereden dışarıyı seyretmek. Hapislikten bir farkı yok. Bir an önce yüzümün iyileşmesini bekliyorum. Günlük münlük de yazıyorum ama hep değil. Porsuk Çayı ağır aheste akıp gidiyor.
Martın başlarında taburcu oluyorum. Doktor artık yüzümün kendiliğinden iyileşeceğini söylüyor. İlaç falan yok yani. Zaten yüz felcinde pek ilaçlı tedavi de yok. Kortizonlu ilaçlar veriyorlar ilk günlerde o kadar. Onlar da sağlığa olabildiğince zararlı.
Yine bölüğüme, işimin başına dönüyorum. Yüzümde ilk günlere nazaran bir iyileşme var ama daha istenen şeklini almasına çok var. Askerliğin bitmesine de altmış-yetmiş gün var.
Rutin geçen mart ayının sonunda tekrar gidiyorum hastaneye. Kontrol adı altında gidiyorum ama pek umudum yok. Zira doktor diyeceğini dediydi önceden. Birbirimize bakıp duruyoruz. Hayatımda ilginç insan görmüştüm de böyle ilginç doktor görmemiştim. Git diyecek ama diyemiyor. Bakıyor ben ısrarcıyım, tekrar yatırmaya karar veriyor. Kısacası nisan ayına da hastanede yatarak giriyorum.
Allah'tan günler çabuk geçiyor. Hepsi birbirinin aynı ama. Mekan aynı olunca günler birbirine karışıyor, onları ayırt etmek zorlaşıyor.
Bu ikinci yatışımda ha bire odam değişiyor. Hoşuma da gidiyor hani, hep aynı odada kalmak sıkıntıyı katlamaktan başka neye yarar ki bir hastanede? Bazen alt kata düşüyorum ki sormayın, odalar basık, kasvetli. Üst kattakiler daha ferah; en azından pencereden daha fazla ışık giriyor ve de dışarıyı seyredebiliyorsun.
Gazete ne büyük nimet! Dedim ya, hapislikten farkı yok buranın, dışarı çıkmak yasak, böyle bir durumda günlük gazete bulmuşsun az mı? Önceki yatışımda bazen yattığımız binadan hastaneye kontrol için gidenler oluyordu, aldırtıyorduk. Allah'tan bu gelişimde kantin açılmış buraya, geçen sefer her akşam bir iki asker odaları dolaşır, bir şey isteyip istemediğinizi sorar, bir saat kadar sonra da getirirdi. Kantinin burada, elimizin altında olması da ayrı bir nimet. Üstelik de dünyalar tatlısı, hanım hanımcık bir abla bakıyor buraya. Gazete istediğimizde de getiriveriyor hemen. Ben de ikide birde inip çay-kahve alıyorum. Sohbet de ediyoruz o hanımefendiyle. Bir gün bana bir mendil veriyor, ölen bir yakının (teyzesiydi galiba) sandığından çıkmış eşyaları böyle dağıtıyorlarmış. Allah rahmet eylesin!
Hanım hanımcık demişken bizim Nevin Hemşireden de bahsetmem gerek. Nöroloji bölümünün iki hemşiresi var, biri o, biri de genç Gülay Hemşire. Geçen sefer dönüşümlü olarak her gün biri burada, yattığımız binada, biri de hastane binasında olurdu, bu kez neredeyse hep Nevin Hemşire burada duruyor. O kadar içli dışlı olduk ki Nevin Abla diye hitap ediyoruz. Bir gün odamın tekrar değişeceğini bildirmek için geliyor yine. Nöroloji servisine saralı bir hasta gelmiş. Diyarbakır Hazrolu. Çocukcağız tek kelime Türkçe bilmiyor. Nevin Abla da beni onun yattığı odaya alıyor. İletişim benim üzerimden sağlanacak böylece. Bu öyle biriydi ki, şimdiye kadar böyle sabırsız bir insan görmediğim gibi, bundan sonraki hayatımda da göreceğimi kesinlikle sanmıyorum. Abartmıyorum, taburcu olup gidene kadar günde 100 kereden fazla "Hoca, sabredemiyorum!" dedi durdu. Bir de Kürtçe bir türkünün sözlerini değiştirmiş, daha doğrusu tek bir cümleye indirgemiş, sabredemiyorum anlamında, Sebra mi nayê, sebra mi nayêêê, diye neredeyse 24 saat mırıldanıp duruyordu.
Bu yeni odam normalde de nörolojiye ait. Bu binanın da en iyi odası, zira köşede yer alıyor ve iki penceresi var, bir de geniş. Oda nöroloji servisinin olduğu için her yatağın karşısında bir kamera var. Sara gibi bazı hastalıkları olanların bayılma vb. durumlarda kayıt altına alınmaları için. İnsan 24 saat gözetlendiğini bildiğinde epey rahatsız olur değil mi? Ne var ki biz odada yatanların umurunda bile değil bu durum. Nedenini bilmiyorum. Galiba bunun açıktan açığa yapılıyor olmasından. Yani işin içinde Orwell'lık bir büyük birader dümeni yok da ondan. Zaten daha sonra bu kameraların henüz bilgisayarlara bağlı olmadığı da ortaya çıktıydı.
Nisanın da sonlarına yaklaşıyoruz. Askerlik bitti sayılır. Bir aydan daha az kaldı. Hastane odasında askerliği bitirmek ne büyük talihsizlik. Daha önce de demiştim, böyle hastanelerde yatacağımı bilsem, 40 yaşına kadar da beklemem gerekse şimdi gelmezdim askere.
Nihayet askerliği bitirmeme yirmi gün kadar kala taburcu oluyorum. Bölüğümü, arkadaşlarımı çok özlemişim. Beni her gören yüzümün geçen seferkine nazaran daha iyi olduğunu söylüyor. E, o kadar da olsun, hastanede öldük bittik sıkıntıdan!
Bölük komutanı kalan son günlerimi kütüphanede geçirmemi söylüyor. Meğer bizim kütüphanede görevli arkadaşımız Şevki kütüphanedeki ceberut sivil memura daha fazla dayanamamış, komutan da onu başka yere almış. Anlayacağınız son günlerimi kütüphaneci olarak geçireceğim. Her işte bir hayır vardır derler de ne güzel derler. Buraya yeni geldiğimizde kütüphaneci olmaya can atıyordum. İyi ki olmamışım. Hayatında değil tek bir kitap, tek bir sayfa bile okumadan kütüphane memuru olmuş bir kişiyle aynı yerde çalışmaktansa en sevmediğim işi yapmaya razıyım. E, artık yirmi gün idare edeceğiz ne yapalım.
Nisan 2011'i de böylece bitirmiş oluyorum.
Diğer 2011'in Dökümü yazıları
Martın başlarında taburcu oluyorum. Doktor artık yüzümün kendiliğinden iyileşeceğini söylüyor. İlaç falan yok yani. Zaten yüz felcinde pek ilaçlı tedavi de yok. Kortizonlu ilaçlar veriyorlar ilk günlerde o kadar. Onlar da sağlığa olabildiğince zararlı.
Yine bölüğüme, işimin başına dönüyorum. Yüzümde ilk günlere nazaran bir iyileşme var ama daha istenen şeklini almasına çok var. Askerliğin bitmesine de altmış-yetmiş gün var.
Rutin geçen mart ayının sonunda tekrar gidiyorum hastaneye. Kontrol adı altında gidiyorum ama pek umudum yok. Zira doktor diyeceğini dediydi önceden. Birbirimize bakıp duruyoruz. Hayatımda ilginç insan görmüştüm de böyle ilginç doktor görmemiştim. Git diyecek ama diyemiyor. Bakıyor ben ısrarcıyım, tekrar yatırmaya karar veriyor. Kısacası nisan ayına da hastanede yatarak giriyorum.
Allah'tan günler çabuk geçiyor. Hepsi birbirinin aynı ama. Mekan aynı olunca günler birbirine karışıyor, onları ayırt etmek zorlaşıyor.
Bu ikinci yatışımda ha bire odam değişiyor. Hoşuma da gidiyor hani, hep aynı odada kalmak sıkıntıyı katlamaktan başka neye yarar ki bir hastanede? Bazen alt kata düşüyorum ki sormayın, odalar basık, kasvetli. Üst kattakiler daha ferah; en azından pencereden daha fazla ışık giriyor ve de dışarıyı seyredebiliyorsun.
Gazete ne büyük nimet! Dedim ya, hapislikten farkı yok buranın, dışarı çıkmak yasak, böyle bir durumda günlük gazete bulmuşsun az mı? Önceki yatışımda bazen yattığımız binadan hastaneye kontrol için gidenler oluyordu, aldırtıyorduk. Allah'tan bu gelişimde kantin açılmış buraya, geçen sefer her akşam bir iki asker odaları dolaşır, bir şey isteyip istemediğinizi sorar, bir saat kadar sonra da getirirdi. Kantinin burada, elimizin altında olması da ayrı bir nimet. Üstelik de dünyalar tatlısı, hanım hanımcık bir abla bakıyor buraya. Gazete istediğimizde de getiriveriyor hemen. Ben de ikide birde inip çay-kahve alıyorum. Sohbet de ediyoruz o hanımefendiyle. Bir gün bana bir mendil veriyor, ölen bir yakının (teyzesiydi galiba) sandığından çıkmış eşyaları böyle dağıtıyorlarmış. Allah rahmet eylesin!
Hanım hanımcık demişken bizim Nevin Hemşireden de bahsetmem gerek. Nöroloji bölümünün iki hemşiresi var, biri o, biri de genç Gülay Hemşire. Geçen sefer dönüşümlü olarak her gün biri burada, yattığımız binada, biri de hastane binasında olurdu, bu kez neredeyse hep Nevin Hemşire burada duruyor. O kadar içli dışlı olduk ki Nevin Abla diye hitap ediyoruz. Bir gün odamın tekrar değişeceğini bildirmek için geliyor yine. Nöroloji servisine saralı bir hasta gelmiş. Diyarbakır Hazrolu. Çocukcağız tek kelime Türkçe bilmiyor. Nevin Abla da beni onun yattığı odaya alıyor. İletişim benim üzerimden sağlanacak böylece. Bu öyle biriydi ki, şimdiye kadar böyle sabırsız bir insan görmediğim gibi, bundan sonraki hayatımda da göreceğimi kesinlikle sanmıyorum. Abartmıyorum, taburcu olup gidene kadar günde 100 kereden fazla "Hoca, sabredemiyorum!" dedi durdu. Bir de Kürtçe bir türkünün sözlerini değiştirmiş, daha doğrusu tek bir cümleye indirgemiş, sabredemiyorum anlamında, Sebra mi nayê, sebra mi nayêêê, diye neredeyse 24 saat mırıldanıp duruyordu.
Bu yeni odam normalde de nörolojiye ait. Bu binanın da en iyi odası, zira köşede yer alıyor ve iki penceresi var, bir de geniş. Oda nöroloji servisinin olduğu için her yatağın karşısında bir kamera var. Sara gibi bazı hastalıkları olanların bayılma vb. durumlarda kayıt altına alınmaları için. İnsan 24 saat gözetlendiğini bildiğinde epey rahatsız olur değil mi? Ne var ki biz odada yatanların umurunda bile değil bu durum. Nedenini bilmiyorum. Galiba bunun açıktan açığa yapılıyor olmasından. Yani işin içinde Orwell'lık bir büyük birader dümeni yok da ondan. Zaten daha sonra bu kameraların henüz bilgisayarlara bağlı olmadığı da ortaya çıktıydı.
Nisanın da sonlarına yaklaşıyoruz. Askerlik bitti sayılır. Bir aydan daha az kaldı. Hastane odasında askerliği bitirmek ne büyük talihsizlik. Daha önce de demiştim, böyle hastanelerde yatacağımı bilsem, 40 yaşına kadar da beklemem gerekse şimdi gelmezdim askere.
Nihayet askerliği bitirmeme yirmi gün kadar kala taburcu oluyorum. Bölüğümü, arkadaşlarımı çok özlemişim. Beni her gören yüzümün geçen seferkine nazaran daha iyi olduğunu söylüyor. E, o kadar da olsun, hastanede öldük bittik sıkıntıdan!
Bölük komutanı kalan son günlerimi kütüphanede geçirmemi söylüyor. Meğer bizim kütüphanede görevli arkadaşımız Şevki kütüphanedeki ceberut sivil memura daha fazla dayanamamış, komutan da onu başka yere almış. Anlayacağınız son günlerimi kütüphaneci olarak geçireceğim. Her işte bir hayır vardır derler de ne güzel derler. Buraya yeni geldiğimizde kütüphaneci olmaya can atıyordum. İyi ki olmamışım. Hayatında değil tek bir kitap, tek bir sayfa bile okumadan kütüphane memuru olmuş bir kişiyle aynı yerde çalışmaktansa en sevmediğim işi yapmaya razıyım. E, artık yirmi gün idare edeceğiz ne yapalım.
Nisan 2011'i de böylece bitirmiş oluyorum.
Diğer 2011'in Dökümü yazıları
15 Ocak 2012
14 Ocak 2012
12 Ocak 2012
2011'in Dökümü: En çok Kıvanç okundu
9 Ocak 2012
3 Ocak 2012
7 Milyar Kişiyiz
Bildiğiniz gibi bir iki ay önce dünya nüfusu 7 milyarı geçti. Peki, siz bu 7 milyarın içinde kaçıncısınız, merak ediyor musunuz? BBC üşenmemiş, bunu hesaplayabileceğiniz bir program hazırlamış. Üstelik de bildiğiniz internet oyuncaklarından değil bu, BM'nin resmi rakamlarından faydalanılmış.
Bendeniz, aşağıdaki grafikte de görüyorsunuz, dört milyar altı yüz yetmiş milyon yirmi dört bin altı yüz seksen yedinci kişiyim. Tarihin başlangıcından beri de benden önce yetmiş dokuz milyar üç yüz seksen sekiz milyon altı yüz yedi bin yedi yüz altmış dokuz kişi yaşamış. İlginç değil mi?
Siz de kaçıncı olduğunuzu merak ediyorsanız buyurun buradan hesaplayın.
Bendeniz, aşağıdaki grafikte de görüyorsunuz, dört milyar altı yüz yetmiş milyon yirmi dört bin altı yüz seksen yedinci kişiyim. Tarihin başlangıcından beri de benden önce yetmiş dokuz milyar üç yüz seksen sekiz milyon altı yüz yedi bin yedi yüz altmış dokuz kişi yaşamış. İlginç değil mi?
Siz de kaçıncı olduğunuzu merak ediyorsanız buyurun buradan hesaplayın.
1 Ocak 2012
2011'in Dökümü: Şubat
Şubat 2011 hayatımın en berbat şubatı oldu. Hani sık sık karşınıza çıkar ya, daha önce ciddi bir rahatsızlık geçirdiniz mi, diye. Benim o tarihe kadar bu soruya cevabım hayır'dı. Şubatın başlarında geçirdiğim yüz felci bana ziyadesiyle rahatsızlık verdi. Artık şans mı dersiniz kader mi, bu yüz felci denen hastalık yirmi günde de geçebiliyor bir yılda da. Benimki aylar aldı. Neredeyse bir yıl olacak ve hâlâ hissediyorum etkilerini.
O günlerde hep söylediğim bir şeyi hâlâ tekrarlayıp duruyorum. Başıma bunun geleceğini bilsem asla askere gitmez, erteletebildiğim kadar erteletirdim. Gerekirse 40 yaşında gider bundan da gocunmazdım.
Sadece yüz felci olmakla kalsam iyiydi. Eskişehir Asker Hastanesine gittim. Nöroloji doktoru normalde bir binbaşı ama hasta bakmıyor. Onun yerinde genç, toy mu toy bir asteğmen var. Büyük ihtimal fakülteyi bitirir bitirmez askere gelmiş. Hiçbir şeyden anlamıyor. İşin kötü tarafı çok iyi biri. Hem de ziyadesiyle iyi. Ne yapacağını bilmediği için beni kulak-burun-boğazcı yüzbaşıya gösteriyor. Yazacağı ilaçları ve kullanım şekillerini de bu yüzbaşı söylüyor. Bizim asteğmen biraz da çekingen, bana bir hafta istirahat yazıyor ama yüzbaşıya söyleme, diyor.
Çıkıp geliyorum. Bir hafta yatacağım. İlaçlarımın gelmesi iki üç gün gecikiyor. Gündüzleri herkes işinin başında, genelde yalnızım koğuşta. Boyuna kitap, gazete okuyorum. Bir an önce iyileşmek için dua ediyorum. Ne kadar zormuş böyle yaşamak Allahım!
Bir hafta yatıyorum. Sonra tekrar pastanedeki işime devam ediyorum. Birkaç gün sonra da kontrole gidiyorum. Ali asteğmenin hiç gönlü yok ama, hastanede yatmam gerektiğine karar veriyor. Dedim ya, çekingen biri, hiç inisiyatif alamıyor. Hayatımda ilk defa bir hastanede yatıyorum. Alt tarafı askere geldim, daha şimdiden başıma gelmeyen kalmadı. Velhasıl, şubat ayı da hastanede yatarak geçiyor.
O günlerde hep söylediğim bir şeyi hâlâ tekrarlayıp duruyorum. Başıma bunun geleceğini bilsem asla askere gitmez, erteletebildiğim kadar erteletirdim. Gerekirse 40 yaşında gider bundan da gocunmazdım.
Sadece yüz felci olmakla kalsam iyiydi. Eskişehir Asker Hastanesine gittim. Nöroloji doktoru normalde bir binbaşı ama hasta bakmıyor. Onun yerinde genç, toy mu toy bir asteğmen var. Büyük ihtimal fakülteyi bitirir bitirmez askere gelmiş. Hiçbir şeyden anlamıyor. İşin kötü tarafı çok iyi biri. Hem de ziyadesiyle iyi. Ne yapacağını bilmediği için beni kulak-burun-boğazcı yüzbaşıya gösteriyor. Yazacağı ilaçları ve kullanım şekillerini de bu yüzbaşı söylüyor. Bizim asteğmen biraz da çekingen, bana bir hafta istirahat yazıyor ama yüzbaşıya söyleme, diyor.
Çıkıp geliyorum. Bir hafta yatacağım. İlaçlarımın gelmesi iki üç gün gecikiyor. Gündüzleri herkes işinin başında, genelde yalnızım koğuşta. Boyuna kitap, gazete okuyorum. Bir an önce iyileşmek için dua ediyorum. Ne kadar zormuş böyle yaşamak Allahım!
Bir hafta yatıyorum. Sonra tekrar pastanedeki işime devam ediyorum. Birkaç gün sonra da kontrole gidiyorum. Ali asteğmenin hiç gönlü yok ama, hastanede yatmam gerektiğine karar veriyor. Dedim ya, çekingen biri, hiç inisiyatif alamıyor. Hayatımda ilk defa bir hastanede yatıyorum. Alt tarafı askere geldim, daha şimdiden başıma gelmeyen kalmadı. Velhasıl, şubat ayı da hastanede yatarak geçiyor.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
