Gün değil, rüya

Kaç zamandır Sümer kraliçelerinden biriyle aynı sofrada yemek yediğim bir rüya görmek istiyordum. Birkaç ay önce bir gün nihayet rüyamda Sümer ülkesinde gördüm kendimi. Çölümsü bir yerde duruyordum. Sonra uzaktan sıra sıra ağaçlar fark ediyor ve biraz dikkatlice bakıp palmiye olduklarına karar veriyordum. Ardından da kendime, “Palmiye ne arar burada, bunlar olsa olsa hurma olur, palmiye de olsa olsa İspanya'da olur,” gibi pek de anlamlı denemeyecek şeyler sorup meraklanıyordum. Ama üzerinde pek de durmuyordum, zaten rüyadaydım, bir rüyada kim anlamlı şeylerin peşine takılır ki? Yalnız, ilginçtir, rüyada olduğumun da bilincindeydim. Sözgelimi, bir yandan palmiyelerin olsa olsa İspanya'da olabileceğini söylüyordum kendime, bir yandan da yeryüzünde henüz İspanyol diye bir halkın da İspanya diye bir ülkenin de olmadığını. Bakıyordum, ta uzaktan, ağaçların olduğu yerden bir zebra geliyor. Zebranın bana doğru gelişi bir kırk dakika kadar sürüyordu. İyice yaklaşınca da yalnız olmadığını, bir binicisinin olduğunu ayırt ediyordum. Yanıma varınca da bunun bir kadın olduğunu görüyordum. “Ben Sümer kraliçesiyim,” diye söze başlıyordu kadın, “seni almaya geldim, yemek yiyeceğiz.” O kadar gençti ki kırk yıl geçse bunun bir kraliçe, üstelik de bir Sümer kraliçesi olacağı gelmezdi aklıma. Boş bulunup, “Ben Sümer ülkesinde zebra olduğunu bilmezdim,” deyiveriyordum. Bunu dememle zebranın kişneyişi bir oluyordu. Korkuyordum. Korkumu biraz olsun dindirmek için, “Bugüne dek hiç zebra kişneyişi duymamıştım,” diyordum. Kraliçe hemen yanıtlıyordu beni: “Bu bir gün değil ki, bir rüya.” 

Via

Dedim ya, rüya olduğunun ben de farkındaydım, fakat kraliçe bunu kafama dank ettirircesine söyleyince gerçekliğin ne denli soğuk bir şey olduğunu bir kez daha kavradım. Ve rüyamın o andan sonrasını kimseye anlatmamaya karar verdim. Belki bir gün masal diye çocuklara anlatırdım.