Bir gün, beklenmedik bir şekilde, anılarınızın düzenini yitiriyorsunuz
Bu önemsiz bir mesele değil. Anlamanızı umuyorum. Hayatınız boyunca çocukluğunuza dair anıları, hisleri, kokuları, annenizin saçını aydınlatan ışığı, evin içindeki ilk maceralarınızı, akıl sır ermez bir şekilde o çocukluğu oluşturan korkuları, mutlulukları, tüm duyguları ve az biraz karmakarışık ifadeleri korumayı başardığınızı düşünün. Ardından büyüme sürecinizin kaydı geliyor. Okul bunları düzene koyuyor. Öğretmenler, sınıf arkadaşları, ilk maceralar... Ve böylece şimdiki zamana değin yaşanan tüm deneyimlerin anıları birikiyor.
Bir gün, beklenmedik bir şekilde, anılarınızın düzenini yitiriyorsunuz. Hâlâ oradalar evet ama bulunamaz bir hal aldılar. İlk eşinizin görüntüsünü aradığınızda çocukluğunuzdaki uzak, çorak arazide ayakkabı kemiren bir köpek görüyorsunuz. Annenizin yüzünü aradığınızda karanlık bir ofisteki sevimsiz bir tiple karşılaşıyorsunuz. Hikâyeniz sona eriyor.
Carlos María Domínguez, Kâğıt Ev.
Çok kötü bir durum bu...
YanıtlaSilEvet, hakikaten öyle.
SilÇocukluğuma dair bir elin parmağını geçmeyecek kadar anı hatırlıyorum. Onlar da çoğunlukla kötü şeyler. İyi anılar nerede Sokrates'in Yeğeni? :)
YanıtlaSilMerhaba Gizli Özne. Benimse tam tersi olarak çocukluğuma dair bir milyon anım var. İçinde de en iyisinden en kötüsüne ne ararsan var. :)
SilAlzaymır gibi
YanıtlaSilSelam Havva. Okumadıysan, bu kitabı okumanı öneririm.
SilBilinçaltındaki anılar silinmiyor ama bilinçli düzeyde hatırlayamıyoruz biz...
YanıtlaSilBazen, keşke bilinçaltımızda hiçbir şey olmasaydı, ne varsa "bilinçüstümüzde" olsaydı, diyorum. Ama bazen de, eğer böyle olsaydı herhalde oracıkta kafayı yerdik, diyorum. :)
SilUzun süre yalnız kaldığınızda ve bir yetişkinle sohbet edemediğinizde geçmişe dair unuttuğunuzu düşündüğünüz bir çok anı kronolojik olarak yüzeye çıkıyor. Bunu deneyimlediğimde çok şaşırtmıştı beni...
YanıtlaSilBenim de bunu yaşadığım olur. Bir de, birkaç yıl önce yüz felci geçirip şu kortizonlu denen ilaçlardan kullanınca geçmişe dair pek çok şey gelip kafamı allak bullak etmişti, ben de ona çok şaşırmıştım.
SilUnutmak şart bence. Ama anıların karışması zalimce. Güzel bir alıntı.
YanıtlaSilEvet, ne yazık ki öyle. Sana da önerdim, bir daha öneriyorum bu kitabı. :)
Sil