1 Kasım 2016

Bir gün, beklenmedik bir şekilde, anılarınızın düzenini yitiriyorsunuz

Bu önemsiz bir mesele değil. Anlamanızı umuyorum. Hayatınız boyunca çocukluğunuza dair anıları, hisleri, kokuları, annenizin saçını aydınlatan ışığı, evin içindeki ilk maceralarınızı, akıl sır ermez bir şekilde o çocukluğu oluşturan korkuları, mutlulukları, tüm duyguları ve az biraz karmakarışık ifadeleri korumayı başardığınızı düşünün. Ardından büyüme sürecinizin kaydı geliyor. Okul bunları düzene koyuyor. Öğretmenler, sınıf arkadaşları, ilk maceralar... Ve böylece şimdiki zamana değin yaşanan tüm deneyimlerin anıları birikiyor. 
Bir gün, beklenmedik bir şekilde, anılarınızın düzenini yitiriyorsunuz. Hâlâ oradalar evet ama bulunamaz bir hal aldılar. İlk eşinizin görüntüsünü aradığınızda çocukluğunuzdaki uzak, çorak arazide ayakkabı kemiren bir köpek görüyorsunuz. Annenizin yüzünü aradığınızda karanlık bir ofisteki sevimsiz bir tiple karşılaşıyorsunuz. Hikâyeniz sona eriyor.  
Carlos María Domínguez, Kâğıt Ev.

12 yorum:

  1. Çocukluğuma dair bir elin parmağını geçmeyecek kadar anı hatırlıyorum. Onlar da çoğunlukla kötü şeyler. İyi anılar nerede Sokrates'in Yeğeni? :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Merhaba Gizli Özne. Benimse tam tersi olarak çocukluğuma dair bir milyon anım var. İçinde de en iyisinden en kötüsüne ne ararsan var. :)

      Sil
  2. Yanıtlar
    1. Selam Havva. Okumadıysan, bu kitabı okumanı öneririm.

      Sil
  3. Bilinçaltındaki anılar silinmiyor ama bilinçli düzeyde hatırlayamıyoruz biz...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Bazen, keşke bilinçaltımızda hiçbir şey olmasaydı, ne varsa "bilinçüstümüzde" olsaydı, diyorum. Ama bazen de, eğer böyle olsaydı herhalde oracıkta kafayı yerdik, diyorum. :)

      Sil
  4. Uzun süre yalnız kaldığınızda ve bir yetişkinle sohbet edemediğinizde geçmişe dair unuttuğunuzu düşündüğünüz bir çok anı kronolojik olarak yüzeye çıkıyor. Bunu deneyimlediğimde çok şaşırtmıştı beni...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Benim de bunu yaşadığım olur. Bir de, birkaç yıl önce yüz felci geçirip şu kortizonlu denen ilaçlardan kullanınca geçmişe dair pek çok şey gelip kafamı allak bullak etmişti, ben de ona çok şaşırmıştım.

      Sil
  5. Unutmak şart bence. Ama anıların karışması zalimce. Güzel bir alıntı.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet, ne yazık ki öyle. Sana da önerdim, bir daha öneriyorum bu kitabı. :)

      Sil

Yorumunuzda bir web sayfasına bağlantı vermek istiyorsanız buraya bakabilirsiniz.

Yorumlarla ilgili notlar için buradaki sayfanın sonuna bakabilirsiniz.

Sayfa başına git