Dün çektim bu görüntüyü. Denizden yüksekliği 2800 metre, bulunduğu yerden yüksekliğiyse 20-25 katlı bir bina kadar olan, çıkmak için epey zorlandığımız kocaman bir kayalığın üstündeki bir kertikte çiçekler açmış.
Rüzgar o kadar şiddetli esiyor ki, ayakta durmak neredeyse imkansız.
Çiçekler de bizim gibi birer canlı. Onları görür görmez ilk olarak bunu hatırladım. Yeryüzündeki tek canlı biz değiliz be kardeşim.
Sonra, hayatı kendimize zehir etmek için el birliğiyle ne kadar çabaladığımızı düşündüm. Niye böyleyiz biz? Zaman mı bize dayatıyor bunu? Düşün dur.
Hayvanlar ve bitkiler hiç mi hiç şikayetçi değiller hayatlarından. Ama insanlara bir dokun bin ah işit.
Şu güzelim çiçekler, dağların içinde, o yükseklikte ne güzel kokular yayıyorlar etrafa. Bakmayın rüzgara direniyor gibi göründüklerine, yaşama sevinci içinde dans ediyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumunuzda bir web sayfasına bağlantı vermek istiyorsanız buraya bakabilirsiniz.
Yorumlarla ilgili notlar için buradaki sayfanın sonuna bakabilirsiniz.