Derste masamda oturmuş yazı yazdırıyorum çocuklara. Önümde oturan çocuğun ikide bir kalem değiştirdiğini fark ediyorum. Çocuk bütün noktalama işaretlerini kırmızı kalemle yazıyor. Cümlenin sonuna her gelişte hızlı bir hareketle normal kalemi bırakıp kırmızıyı alıyor, noktayı koyup yine değiştiriyor. Her virgülde, soru işaretinde de aynısını yapıyor. Fark edince müdahale ediyorum hemen: "Oğlum, yalnızca başlıkları ve vurgulanması gereken bazı kelimeleri kırmızıyla yazıyoruz." Tamam, diyor çocuk. Bu arada, yanındaki çocuk da öyle yazıyormuş, kendisi söylüyor. Ben de söylediklerimi tekrarlıyorum yüksek sesle, bütün sınıf duysun diye.
Yazdırmaya devam ediyorum. Biraz sonra yine bir cümle sonuna geliyoruz. Tam o sırada çocuğun gözü bana kayarken eli de kırmızı kaleme gidiyor. Benim bir şey dememe fırsat vermeden, "hocam, artık bu yazıya böyle başladım, böyle bitireyim, bir sonrakini sizin dediğiniz gibi yazacağım," diyor.
Çocukken bende de vardı aynı şey, psikolojide ne deniyor ki buna, bir işi aynı düzende sürdürme takıntısı. Sonraları söndü gitti tabii.
psikolojideki ismini bilmiyorum ama tuvalet eğitimini sağlıklı alamamış. Sanırım zoraki yıllar geçirmiş bir çocuk o..
YanıtlaSilHadi ya, tuvalet eğitimiyle de mi ilgisi var?
Sil