Ya, işte böyle

Daha trenin kapıları açılmadan şaşırdım. Ayakta insanlar vardı çünkü. Oysa hemen her gün bu saatlerde, yani öğle üzeri giderim metroya ve her zaman da yer vardır, hatta bazen vagonlar neredeyse boştur. Olur böyle şeyler, dedim içimden ve öbür kapının yanına geçip çantamı açtım, içinden kitabımı çıkardım. Çıkarmamla birlikte karşıda boş bir yer gördüm. Neden kimse oturmak istememişti acaba? Geçip oturdum. Kitabımı okumaya başladım. Hemen sağımdaki adam ben oturur oturmaz bana bakmaya başladı. Öyle fark ettirmemeye çalışan bir bakış da değildi hani, rahat rahat bakıyordu. İçimden, beni hayatında ilk kez görüyor olmalı, o yüzden bakıyordur muhtemelen, diyerek üzerinde durmadan kitabımı okudum.

Üç dakika geçti geçmedi, bu abimiz –benden on beş yaş kadar büyük gösteriyordu– parmağıyla hafifçe koluma vurdu kapıya vurur gibi. Dönüp baktım, "Kitabınızın adına bakabilir miyim," dedi. Hiç konuşmadan kitabın kapağını çevirdim. Başını azıcık yaklaştırarak okudu ve ne derse beğenirsiniz: "Anti-sosyalist bir adam bu." Söylediğini duydum duymasına da anlamamışım gibi yapıp, "Efendim?" diyerek tekrar ettirmek istedim. O da hemen tekrar etti: "Anti-sosyalist bir adam bu." Bu adam, diye söz ettiği kişi kitabın yazarı. Buradan da vatandaşımızın bu yazarı tanıdığı anlaşılıyordu, hatta belki kitaplarını bile "okumuştu". İyiydi hoştu amma ufak bir sorun vardı, kitabın kapağında Dubravka Ugresic yazıyordu. Ee, ben de az sayılmam hani, bu fırsatı kaçırır mıyım, hemen yapıştırdım lafı: "Adam değil ki, bu bir kadın." Gelgelelim bizimki vazgeçecek gibi değildi, "Her neyse işte," diyerek bu taarruzu başarılı bir biçimde savurmuş oldu. Fazla konuşmasın diye ben kitaba döndüm. Abimiz ise son bir soru daha sordu: "Doğu Avrupalı mı bu?" Ben de hiç başımı kaldırmadan, "Hı hı," diyerek geçiştirdim.

O sırada okuduğum sayfanın ilk iki satırında şöyle yazıyordu: "Son elli yıl içinde Doğu Avrupalı yazarlar, karmaşık yıkım stratejileri geliştirdiler ve sosyalist gerçekçiliğe ölümcül bir darbe indirdiler." Bizimki meğer benimle birlikte kitabı okuyormuş.

***

Bu trenin son durağı Batıkent. Kızılay'a varmak için hemen karşı perondaki öbür trene binilir. Geçip bindim. Kitabımı okumaya devam ettim. Bu kez sağımda iki kadın vardı, aralarında konuşup duruyorlardı. Bir ara kitaba ara verince bunlara kulak misafiri oldum. Benden taraftaki ötekine şöyle diyordu: "Bir adam varmış, doksan dokuz kişiyi öldürmüş, tövbe etmiş, tövbeden sonra yüzüncüyü de öldürmüş, gene tövbe etmiş, tövbesi kabul olmuş, adam cennete gitmiş." Tren Kızılay'a varmış, ben inip merdivenlere doğru yürümeye başlamıştım ama hâlâ merakla düşünüyordum: "Bu kadın bu semavi 'bilgiyi' nereden, kimden aldı?"

***

Ya, işte böyle. Bundan böyle metroya binmeden önce çantamdan defter kalemimi çıkarıp hazır tutacağım. Bu aralar bol malzeme var Ankara metrosunda.