Bir film

Bir zamanlar bir film izlemiştim. Öyle herkesin izlediği bir film değil. İzleyen birine nadiren rastladığınız, rastlayınca şaşırdığınız, "Aa, sen de mi izledin o filmi, hiç beklemiyordum," dediğiniz filmlerden. İzleyeninin az olduğu, fakat her izleyenin de kesinkes çok sevdiği, hatta hayran olduğu filmlerden.

Bu filmin ilk sahnesinden son sahnesine dek katil aranır. İzleyici de filmin onuncu dakikasından itibaren katilin kim olduğu merakıyla yanıp tutuşur, yirminci dakikasından itibarense dayanamayarak katili tahmin etmeye çalışır. Katilin son sahneye kadar ortaya çıkmayacağını da elbette üzülerek bilir.

Gelgelelim, filmin aynı zamanda senaristi olan Yönetmen son sahneye öyle büyük, öyle kaliteli bir sürpriz koymuş ki izleyenin parmağını ısırmaması mümkün değil. Bu en son sahnede öğreniriz ki aslında ölen yok. Dolayısıyla katil de yok. Yani... Yönetmen'in yaptığı şey, insanın dikkatini başka yöne çekme ustalığı. Bugüne dek bu filmi izleyen tek bir insanın bile filmin herhangi bir yerinde, "Olur ki ortada bir cinayet filan olmasın?" dediğini kesinlikle sanmıyorum. Dedim ya, Yönetmen büyük bir ustalık örneği gösteriyor. İnsanlar merak denizinde yüze dursun film sürüp gidiyor.

İzleyip de şapka çıkardığım ender filmlerden biri. Adı "Bazılarımızın Hayatı".