Örülmemiş Bir Yaşam

İbrahim yıllar yılı her kış başlangıcında karısına, "Bana bir başlık ör de kafam üşümesin," deyip durmuş. Karısıysa hiç oralı olmamış, hep kulak ardı edivermiş kocasının isteğini. Fakat günün birinde kış yaklaşıp da İbrahim gene söylenmeye başlayınca karısı bu kez onu kaale alacak olmuş. Düşünmüş, "Biz evlendik evleneli bu adam kendisine başlık örmemi ister durur, düğünümüzün üzerinden geçense temiz bir yirmi yıl," diye geçirmiş içinden ve nihayet kışın elinin kulağında olduğu günlerin birinde kocasına bir başlık örmeye koyulmuş. Birkaç güne iş bitmiş, karısı İbrahim'i çağırıp, "Al bakalım," demiş, "istediğin başlığı ördüm." İbrahim başlığı eline alınca yüzünde beliren ifadenin renginden hiçbir şey anlaşılmamış. Sevinme ifadesi miymiş bu, üzülme ifadesi mi, yoksa kızgınlık mı, hiç anlayamamış karısı. Adam başlığı aldığı gibi başına geçirmiş, bir daha da çıkarmamış. Günler geçmiş, haftalar geçmiş, başlığı çıkmamış başından. Yalnızca gündüzleyin değil, geceleyin de başında duruyormuş. Mevsimler gelip geçmiş, kış bitip bahar gelmiş, bahar yaza, yaz güze dönmüş, İbrahim'in başlığı hep başında durmuş. Günlerden bir gün karısı, başlığın kocasının yalnızca başını değil, yüzünü de iyiden iyiye örttüğünün ayırdına varmış. Fakat bunu da pek umursamamış. Zaten de İbrahim'in yazgı hamurunda umursanış mayası hiç yokmuş. Bir gün falcı bir kocakarı gelmiş köye. İbrahimlerin kapısından da geçmiş. Kadın çağırmış, "Gel, benim de falıma bak," demiş. Kocakarı, "Falını okuyacağız elbet, fakat önce sen kocanın gözünün rengini de bana," demiş. Kadın kocasının göz rengini bilmediğini fark etmiş. "Bir bekle de," demiş kocakarıya, "ben bakıp geleyim." İçeriye geçmiş, İbrahim oracıkta oturuyormuş her zamanki haliyle. Elini atıp başlığı kocasının başından çekiverince ne görsün, İbrahim'in başı yerinde yokmuş. Kadın, elinde sallanan başlığa öylece bakakalmış. Aralanmış kapıdan olan biteni izleyen falcı kadın, "Başla başlık bir olmuş," demiş.