— Hocam, amcam dün köpeğimizi öldürdü.
— Neden oğlum?
— Onların tavuklarını yiyordu, ondan.
— İnsan bunun için köpeği öldürür mü yahu?
— Hem de tüfekle öldürdü.
— Yazık.
— Evet hocam, ben de çok üzüldüm.
— ...
(Yemek vermez aç bırakırsanız, ne yapsın hayvan, tavuğu tutup yiyecek tabii.)
Diyecektim.
Diyemedim.
(Değil mi; iki ayaklı olup da seve seve köpeklik yapanlara, başka iki ayaklıların önünde arkasında kuyruk sallayanlara, ağızlarının kenarından damlayan salyalarını şöööylece dillerini uzatarak yalayanlara hayat güzel mi güzelken hakiki köpeklerin işi hiç de kolay değil. Hayat bir ironiden ibaret.)
Çocuk için böyle bir şeye tanık olmak hem acı hem travmatik ...
YanıtlaSilMerhaba derin. Ne yazık ki öyle. Bir yandan da diyorum ki, hayatta nasıl olsa her zaman böyle şeyler var, çocukluktan itibaren alışmak daha mı iyi ne? Bilemiyorum.
SilSevgiler...
Karne resmi yok mu çocukların?
YanıtlaSilVar.
SilOldu o zaman, sana iyi günler Haruncuğum.
SilSize de iyi günler efenim. Selamlar, sevgiler... :)
Sil