— Abi, bana filanca çizgi filmi aç.
— Fakat ne konuşmuştuk biz seninle?
— İstiyorum ama...
— Bu akşam film yok dememiş miydik?
— Açacaksın.
— Bak, her gün her gün izlersen bağımlı olursun.
— Bağımlı ne demek?
— Bir şeyi çok yaparsan artık onsuz duramazsın demek.
— Aaç...
— Bak mesela, ben bazen evde olmadığımda sen film izleyemeyeceksin ve çok sıkılacaksın...
— Bana ne, aç.
— Seninle anlaşalım, bundan böyle artık her gün film izlemek yok.
— Tamam. Sen şimdi bana filmi aç, artık her gün izlemeyelim.
Çok yazık şu yavrucuklara :(
YanıtlaSilBiz yetişkinlere de bazen yazık olmuyor değil hani. :))
SilSelamlar...
Çocuğun üslubunu beğenmedim...
YanıtlaSilNeden ki?
SilÇocuk konuşmalarını severim genelde çocuklarla sohbet etmeyi ancak emir verici ifadeleri çocuklara ya da yetişkinlere uygun bulamıyorum . Zaten konuşma üslubunun da büyük çoğunluğunun çocuklukta edinildiğini düşünüyorum.
SilAnladım. Aslına bakarsan pek öyle emirvari bir tavırla söylemiyor. Dudağını bükerek söylüyor. :) Öte yandan, çocukların bağımlı olması çok kötü. Dediğin gibi, her şeyin temeli çocuklukta atılıyor.
SilSelamlar...