Yıllar yılı denize su taşıyan ırmaklar gün geldi yoruldular. Biraz durup dinlenmeye karar verdiler. Denizi düşündü içlerinden biri: "Bunca yıllık emeğimize karşılık muhakkak minnet doludur deniz." Ötekiler de hep desteklediler onun bu söylediklerini.
Dinlenmeye koyuldu ırmaklar. Denizin suyu kesilmiş oldu böylece. Bunun farkına varır varmaz köpürmeye başladı deniz, "Şunlara bak," dedi, "ben ki koskoca denizim, kendilerini ne sanıyorlar!"
Oysa denizi deniz yapan ırmaklardı. Alındılar, gücendiler. Ama başka da bir şey edemediler.
Böylece devam etti gitti düzen.
Güzel farkındalık.
YanıtlaSilBu, böyle etti düzen, anekdotları iyi kurgular. Lakin, sanki biraz umutsuzluk kokmuyor mu? Düzenler yıkılıp gelmeseydi, bugün, bugün olmazdı. Yanılıyor muyum?
Selam Aze. Umutsuzluk da görülebilir bu yazılarda daha başka şeyler de. Fakat neylersin ki dünyanın düzeni ve ilerlemesi böyle. Dünyanın düzeni böyle neylersin.
SilBu arada, "bu böyle etti düzen" demişsin, "böylece devam etti gitti düzen olacaktı", gözümden kaçmadı. :)
Sevgiler...
Oldukça anlamlı.
YanıtlaSilTeşekkürler Şenay.
Sil