Tiyatro

Geçen hafta. Gidip odayı arıyorum, buluyorum ve içine giriyorum. Genişçe bir masanın etrafını çepeçevre sarmış sekiz-on kişi. Geçip boş yerlerden birine oturuyorum. Zaten iki ya da üç tane boş koltuk var. Solumdaki kişi hemen, hoş geldin, diyerek elini uzatıyor, hoş bulduk, diyerek ben de uzatıyorum. Bu kişiyi daha önce gördüğümü biliyorum, eminim buna. Herhalde buralarda görmüşümdür, diyorum kendi kendime, çünkü son günlerde hep takılıyorum buralara. Hoş geldinden sonra adını söylüyor, yazık ki duyamıyorum, ayıp olmasın diye sormuyorum da nedense, ama dert etmiyorum: Nasılsa bir şekilde öğrenirim. 

Bu hafta. Gidip gene aynı yere oturuyorum. O kişi de gene kendi yerinde oturuyor. Selamlaşıp tokalaşıyoruz. Benim adımı hatırlıyor, fakat ben onunkini hâlâ bilmiyorum. Ayıp. Aynı şeyi düşünüyorum: Bir biçimde öğrenirim. Nasıl olsa artık sık sık buraya geleceğim. Şimdilik hocam diyerek geçiştiriyorum. Kendimi de onu daha önce nerede gördüğüm konusunda ikna ediyorum iyice: Buralarda bir odada görmüş olmalıyım.  

Üç saat sonra. Odadan çıkar ayak kısacık bir sohbet açılıyor ayak üstü. Ferhan Şensoy'un bir oyunu gelmiş de iki günlüğüne, sohbet onun hakkında, ilk gün bugün, gidemedik, işte tam da şimdi başlamış olmalı ve biz de görüldüğü gibi burada, bu odadayız. Bari yarınkine gidelim havasında birileri. İşte o arada AST'den "bizim tiyatro" diye söz ettiğini duyuyorum benim yanımda oturan, adını henüz öğrenmemiş olduğum arkadaşın. Kafamın üstünde karikatürlerdekilere benzer bir balon açılıyor, içinde bir lamba yanıyor:
"Hocam, siz AST oyuncusu musunuz?"
"Evet."
"Selamün Kavlen Karakolu'nda oynuyor musunuz?"
"Evet. İzlediniz mi?"
"Ben de geçen haftadan beri, bunu daha önce nerede gördüm, diye düşünüyorum. İzledim tabii, yirmi gün kadar önce."

Yüzü gülüyor. Tiyatro sever olduğumuzu, tiyatrolarını da çok beğendiğimizi, sık sık geleceğimizi söylüyorum, mutlu oluyor haliyle. Beklerim, diyor. 

Eve dönünce tiyatronun sitesinden buluyorum adını. 

Evet, hayat ilginç bir trene benzer.