Eksik bir sonbahar

Via

Bugün hâlâ sonbahar gelince yapraklar düşüp sararıyor. Üzerinde yürünürken hâlâ hışırdıyorlar. Mevsime özgü gizemli bir koku duyuluyor hâlâ topraktan. Mevsim yağmurları da yağıyor üstelik. Soğumaya yüz tutan hava göğsüne değip hafiften içini titretiyor insanın. Yaşlı kadınlar akşama doğru bir battaniye isteyip dizlerini örtüyorlar hâlâ. Elma, armut ağaçlarının meyveleri hep birlikte, biz olduk, buradayız, diye sesleniyorlar sakince. Göç hazırlığı içindeki sığırcık kuşları elektrik tellerine konup mevsimin son güneşini içlerine çekiyorlar hâlâ. Serçelerse damlara konarak büyüyüp serpilmiş yavrularının tavuklara karışıp yemlenmesini izliyorlar gururla. Bugün hâlâ çiftçiler, işleri yetiştiremeyeceğiz telaşındalar. Buğdayları biçilip götürülmüş, ama sarısı inatla yerinde duran tarlalar o kadim hüznü yaşatıyorlar insana bugün hâlâ. Yaz mevsiminin bitişini kendilerine yapılmış tatsız bir şaka sanmaya devam eden çocuklar, sabahları mahmur gözlerle okula yollanıyorlar. Bugün hâlâ sonbahar gelince koyunlar sütten kesilmek üzere oluyorlar. Kurtlar, dağlardan köylere dönen hayvanlara uzaktan bakıp aç kalacakları bir kışın daha haberini alıyor, endişeleniyorlar. İşleri biten atlar yılkıya salınıyorlar hâlâ. Üç yaşındaki çocuklar, yaz gene gelecek mi, diye soruyorlar annelerine. Bugün hâlâ sonbahar gelince, insanın içini sararık bir hüzün kaplayıveriyor. 

Fakat, sevgili kardeşlerim, bugün ne olduğu bilinmez eksik bir şey var sonbaharda.