Yaralı bir elma gibidir hayatım

Elmalar büyüdükçe dallar ağırlaşır. Ağırlaştıkça başlarını öne eğerler. Utangaçlıktan değil ha, ya da çekingenlikten, bilakis, taşıdıkları elmaları gururla gelene geçene göstermek için. 

Sonbahara doğru olgunlaşır elmalar. Dallar artık kırılacak gibidir. Handiyse acıyası gelir bakanın. Ne var ki dalların umurunda değildir bu, zira ağacın gövdesine dayamışlardır sırtlarını; gövde de olabildiğince emindir kendinden. Ancak gene de arada telaşlanmaya yüz tutan bir-iki dal yok değildir. İşte tam da o sırada, bütün dallar onlara bakıp da telaşa kapılmasın diye, ağaç elmalara usulca fısıldar: şimdi!

Elmaların ilki yere düşer. Ağacının dibine. Sonra birer birer öbürleri. İşte o zaman dalların içi ferahlar.

Her ne kadar dalların hiçbir şikâyeti olmasa da, her bir elma, dalına büyük bir eziyet etmiştir aslında. Haftalarca ağırlık vermiştir çünkü ona. 

Doğanın bir tür adalet anlayışı olsa gerek, dallara edilen eziyetin bir karşılığı olarak, düşen her elma yere değdiği yerden yara alır. İlkin pek belli olmaz yaranın izi. Ertesi gün göze görünür olur. Birkaç gün içinde de kendini iyice belli eder. Durdukça da büyüyerek elmayı pörsütür.

***

Gecenin bir vakti karnım acıktı. Mutfağa dadandım. Masanın üstündeki sepette elma vardı. Bir tane alıp odaya döndüm. Elma güzeldi güzel olmasına, pörsüyüp çürümüş kısmı yemeyi zorlaştırıyordu. Sağlam yerinden bir ısırık almaya çalışırken çürümüş yerinden de bir parça ağzıma geliyordu. Nihayetinde sağlam tarafın güzel tadıyla çürümüş tarafın yavan tadı birbirlerine karışıp ilginç bir ahenk oluşturarak mideme iniyorlardı.

Kendimi düşündüm o an. Hayatım da hep böyle olagelmiş, böyle de sürüp gitmekteydi işte. Bütünüyle sağlam olmasa da bütünüyle de çürüdüğü söylenemezdi. İlginç olan da, bu hayatın, tıpkı elma gibi, ne sadece sağlam tarafını, ne de sadece pörsümüş tarafını yaşıyor olmamdı. Her ikisini birlikte yaşayıp gidiyordum.

Bencileyin böyle yaşayan başkaları da var mıdır acep?