Vita Nova

Eve girince mutfaktaki seslere uğramadan salona geçtim. Baktım teyzem oturuyor. Hoş geldin - hoş bulduk faslından sonra teyzemin yanında bir bebek battaniyesi fark ettim, altında bir şey varmış gibi duruyordu. Azıcık aralayınca depderin uykusuna gömülmüş bir bebek gördüm. Şaşkınlıkla, "Bu da kim," diye sordum teyzeme. "Bizim yeni ufaklık," diye yanıtladı o da. "Hiç haberim yoktu sizin yeni bir ufaklığınız olduğundan," dedim bu kez. O da, "Yeni doğdu zaten," diye cevap verdi bana. "Adı ne," diye sordum, teyzem,"Henüz bir adı da yok," dedi.

Kalkıp mutfağa yöneldim, karnım çok acıkmıştı, sabah beş buçukta yaptığım kahvaltıdan beri bir şey yememiştim. Mutfakta annemle ablamın yanı sıra teyzemin gelini vardı. Ona da hoş geldin deyip karnımın aç olduğunu da anneme bildirdikten sonra salona teyzemin yanına döndüm. Bir kez daha açıp bebeğin yüzüne baktım. Ufacık bir şey. "Bu ne zaman doğdu," diye sordum. Teyzem ne dese beğenirsiniz: "Bugün, iki-üç saat önce." Şaşkınlığım arttı haliyle: "Öyle hemen aynı gün taburcu ediyorlar mı ki?" Teyzem, yüzünde yaşının verdiği deneyimle, "Evet," dedi. Bu meselelerden pek anlamıyorum tabii, henüz evli olmadığım için. Çocuk sahibi yakın arkadaşlarım bazen bu konulardan konuşurken kendimi çok cahil hissediyorum. 

Benim de ilginç bir karakterim var efendim, her bir şey bana bir şeyler çağrıştırmak, anımsatmak, düşündürmek zorunda. Daha birkaç saat önce ben bu evden çıkınca henüz burada olmayan, buradayı bırak, henüz bu dünyada olmayan bir insan, şu anda burada aramızda duruyor. Dünya gezegeni yalnızca bana mı bu kadar ilginç geliyor?

Bu bebeği, henüz daha bir adı bile olmayan bu bebeği, kim bilir nasıl bir hayat bekliyor? Neler yapacak, neler edecek? Yirmi yıl, otuz yıl, kırk yıl sonra nerede olacak? Bu soruları dünya kadar uzatmak mümkün. Çünkü hep söylendiği gibi, hayat bir mucize. Bizler de bu mucizenin tam içinde yer alıyoruz.


Başlık: "Yeni Hayat".