Yolda

Bayramın birinci gününü dün anlattım. Çay içip durdum boyuna. Geceyi amcamlarda geçirdiğimi de söylemiştim. Ertesi gün ev halkı benden önce uyanmıştı doğal olarak. Bir ara gözümü açtım, dışarıda oynayan çocuk sesleri geliyordu. Yeniden uyuya kalmışım. Gene de saat on sularında uyandım, misafirdim neticede, kendi evimde olsam daha çok uyurdum kuşkusuz. Uykucu biri değilim, altı-yedi saatten fazla uyumam, gelgelelim geceleri uyuyamayınca gündüze kalıyor uyku. Geçelim...

Amcamın oğluyla kahvaltı ettikten sonra dışarı çıkıp bahçede biraz fotoğraf çektim. Ne ki makinemin bozulduğunu geçen gün söylemiştim, adamakıllı bir şeyler çıkmadı ortaya. Ben bahçedeyken yakın arkadaşım Y. aradı. Hazırlan, Tatvan'a gidiyoruz, dedi. Hayırdır, diye sordum. Bizim bir çocukluk arkadaşı, Y.'nin de akrabası oluyor, Tatvan'da askerlik yapıyor, bayram iznine gelmiş, onu bırakmaya gideceklermiş, o arada da bir tur atalım diyor. Önce hiç gidesim yoktu, sonra kararımı değiştirdim, bir hava almış olurdum. 

Kalkıp eve geldim ilkin. Biraz oturdum. Misafir filan da vardı. Karnım çok aç değildi ama yolda acıkma ihtimaline karşı mutfakta ayaküstü bir şeyler yedim. Öğleden sonra iki buçukta beni evden aldılar. Askerle birlikte beş kişiyiz. Hepsi çocukluk arkadaşım sayılır. Benim dışımdakiler akraba, birbirlerinin amca çocukları. Asker olan arkadaş da askerliğini erteledi durdu, ta ki evlenip iki çocuk sahibi oluncaya dek. Bu yaşta askerlik de zor olmalı.

Yola çıktık. Van Gölü'nün çevresindeki yol tek kelimeyle enfestir, her zaman söylerim. Başka yerlerde belki şehirler daha güzeldir, ancak bizim burada şehirlerin dışına çıktın mı güzellikleri görmeye başlarsın. Erciş'ten çıkılır çıkılmaz Süphan Dağı insana sıcak bir selam verir ve o yoldan çıkılmadığı sürece de asla yanından ayrılmaz. Ona bir de kimi sararmaya başlamış, kimi de biçilmiş buğday tarlalarını ekleyin, yanına bir de denizin farklı tonlarda maviliklerini koyun.
Elbette bir de kıyıya serpilmiş Van Gölü'nün yemyeşil çocukları, yani şehirler: Erciş, Adilcevaz, Ahlat, Tatvan, Gevaş, Edremit, Van. 

Yol boyunca konuşup durduk. Üçümüz askerlik yapmışız, biri henüz yapmamış, biri de zaten asker. Böyle olunca konuşmanın ana ekseni de askerlik anıları oluyor. Şunu şöyle yaptım, bunu böyle ettim...

Tatvan'a vardık. Askeriye şehrin girişinde. Vedalaşıp arkadaşı bıraktık. Nizamiye kapısına gitti. Dönüp bize baktığında içinin nasıl yandığı bakışlarından belli oluyordu. Bizse çarşıya gittik. Sahilde bir kafede oturup çay içtik, okey oynadık. Ardından kalkıp biraz daha dolaştıktan sonra tekrar bindik ve düştük yola. Akşam olmak üzereydi zaten. Vakit olsa Nemrut'a da giderdik. Gelişte deniz solumuzda, bu kez de sağımızdaydı. Süphan ise kıvrılan yollardan ötürü kâh önümüze, kâh sağımıza, kâh solumuza düşüyordu.

Erciş'e varınca ekipteki arkadaşlardan biri bizi yemeğe davet etti. Gittik evine. Yemekten sonra sohbet ettik, gece yarısına yakın kalktık. O arkadaşın şirin mi şirin üç kızı var. Onlara gofret filan almıştım. Meğer biz evden ayrıldıktan sonra babasına, "Baba, kurt amca bana gofret verdi," demiş biri. Babası önce anlamamış, bir çizgi filmden falan söz ediyor sanmış, ancak sonra kafasına tak etmiş, ben bir ay kadardır sakal uzattığım için kız bana kurt amca demiş, ertesi gün bunu bana anlatınca çok güldüm.