Ölü ya da diri

Via

İnsanların ölümüyle ağaçların ölümü benzemez birbirine. Ölen insan, sonsuza değin ayrılır öbürlerinden. Fakat ağaç öyle mi? 

Hazin bir durumdur nereden baksan; bazı ağaçlar ölürler de yerlerinden ayrılmazlar. Yıllar yılı durdukları yerde durmayı sürdürürler. Öteki ağaçların her an onların ölüsünü görüyor oluşu hüznün tarif edilmesi en zor basamağıdır. Aslında belki biz insanlar da böyleyizdir, ancak böyleysek bile bunun farkında olmadığımız kesin. 

Biz neyin farkındayız ki? Ağaçlar hakkında bilgimiz bile olabildiğince kıt. Birbirleriyle konuşurlar mı, bizi görürler mi, bunu bile bilmiyoruz. Ağaçlar ağlar mı? Canlılar duygulanır; değil mi ya, şu halde ağaçlar da duygulanır mı? Duygulanmıyorlarsa şayet, ne kıymeti var canlarının? 

Yalnızca bilgimiz, görgümüz değil, algımız, hissiyatımız da kıt bizim. İç dünyasına hitap edebiliyor olduklarımız, yalnızca kendi türümüzün bireyleri, peki ya hayvanların, ve dahi bitkilerin iç dünyasına ne derece hitap edebiliyoruz? Sıfır. Şu halde, biz kendimizi ne sanıyoruz ki? 

Ağaçlardan bize gelen fayda ne kadar büyük! Türlü türlü meyvelerini, yapraklarını, yağlarını, çiçeklerini, kokularını bize sunuyor olmak gibi asil bir davranışlarına, bizler onları kesip odun olarak kullanmak gibi alçakça bir şekilde bile cevap verebiliyoruz. Zehirli gazları emmek, buna karşın, hiçbir insanın yapamayacağı bir şey olarak, dışarıya oksijen salmak gibi yüce bir davranışlarına bir biçimde teşekkür bile edemiyor insanlık. Ne zavallılık! 

Apaçık pek çok şeye rağmen insan en büyük olarak hep kendini görür. Bir tek çocuklar olup bitenlerin biraz farkındadır. Kurumuş ağaçlara ibrikle su taşıyan çocuklar bile gördüm, düşünün. Fakat onlar da –adı üstünde, çocuk– ne yapmaları gerektiğinin farkında değillerdi maalesef, çoğunluğu da böyledir zaten çocukların, kurumuş bile olsa, suyu ağaçların köküne değil gövdelerine dökerlerdi. Ne yaparsın, dünya talihsizliklerle dolu. 

Koca bir ormanda, ortalıkta hiç kimse yokken, ağaçlar ne yapıp ederler acaba?