Tarihte biz

Tarihi bugünle karşılaştırınca bazen ilginç düşünceler oluşuveriyor kafamda. Bir gün gelecek, bizim için de "Binlerce yıl önce yaşamış insanlar," diyecekler. Bizim bu zamanımıza da tarih diyecekler. Hiç kuşku yok ki, o zamanın insanları da, tıpkı şimdikiler gibi, tıpkı geçmiştekiler gibi tarihi uyduracaklar. Yalana yanlışa boğacaklar. Şu şöyle olduydu, o öyle olduydu diye atıp tutacaklar. Tabii, şüphe yok ki o zamanın insanlarının da bir kısmı inanacak o yalanlara, bir kısmı inanmayacak. Yaşam hep böyle sürüp gidecek. 

Ölüp bu dünyadan göçen insanların gidip başka gezegenlerde, yıldızlarda, galaksilerde, nebulalarda, âlemlerde yaşadığına inanıyorum ben. Yaşam, hiç sönmeyen ezeli ve ebedi bir ateştir, derken ne kadar da haklıymış Herakleitos. Sahiden de yaşam sonsuzdur. Dünyamızsa bu sonsuz yaşamın içinde çok çok küçük bir yer kaplıyor.

Her uygarlığın bıraktığı gibi, büyük ihtimalle biz de geleceğe birtakım eserler bırakacağız. Artık gökdelenler mi kalır, köprüler mi, spor salonları mı, bilemeyiz. Belki de bizim bugünkü uygarlığımızın bazı şehirleri de geçmiştekiler gibi zamanla yerin altına gömülür ve gün gelir birileri keşfeder, yeniden gün yüzüne çıkarır, nereden bilebiliriz? Düşünsenize New York'un, Paris'in, İstanbul'un başına bunun geldiğini... 

Acaba iki bin yıl sonra da bugün olduğu gibi tarih yağmalanacak mı? Belki o zaman da bir kısım insanlar yağmalayacak, bir kısım yağmalamayacak, bugün olduğu gibi. Şayet öyle bir şey olursa, ki olacağına eminim, ve ben de yukarıdan bir yerlerden dünyayı gözlüyor olursam hiç mi hiç üzülmeyeceğim. Hatta, gönderebiliyorsam dünyaya mesaj göndereceğim, "Aman canım, üzüldüğünüz şeye bakın. Ben yaşadım gördüm; o zamandan gününüze kalan eserler için gerçekten üzülmenize değmez." Olur da mesajım dünyaya ulaşır da cevap vermeye filan kalkışan olursa da, "Çünkü boktan bir zamandı," diyeceğim, "pek kıymetiharbiyesi yoktu."