Efendime söyleyeyim, emektar bilgisayarım emekli oldu. Kaç yıldır yanımdaydı, iyi dayandı kanımca. Ablamın hediyesiydi. Tuşlarının dili olsa, kim bilir neler anlatırlardı parmaklarım hakkında. Ee, kolay değil onca zaman o parmaklarla hasbıhal etmek. İnsanın çok kullandığı eşyalar zamanla bir ruh ediniyorlar sanki.
Efendime söyleyeyim, benim bilgisayarın zaten bir ayağı çukurdaydı. Birkaç aydır kardeşiminkini kullanıyordum. Tabii, vermem icap etti, çok bile durmuştu yanımda. Verince de işte böyle kalakaldım orta yerde, görüyorsunuz, kaç gündür bloğa bir şey yazıp çizdiğim yok. Benim hacı muratı kurayım bari dedim. Getirdim açtım. Çalışmasına çalışıyor, hakkını yemeyelim, gelgelelim ekranı kararmış, neredeyse hiçbir şey görünmüyor. Bir gece lambasından daha beter. Şu an okuduğunuz yazıyı da telefondan yazıyorum.
Efendime söyleyeyim, bu Blogger'ın bize ettiği, insanlığa sığar mı şimdi? Her bir bokun mobil sürümü filan var da koskoca Blogger'ın yok. Şu kısacık yazıyı yazasıya canı çıkıyor insanın. Olacak iş değil. Dear Blogger, please tell me, why we are not able to use your Android app in Turkey? Hı, why kardeşim, why?
Evet efendim, hayat dedikleri mefhum ilginç bir şey son tahlilde. Bilgisayarlar da ölür.
Sorma yakın zamanda bende emektar bilgisayarıma veda etmek zorunda kalmıştım senin halini en iyi ben anlarım. Hala durur yanı başımda. Çipi yandı dediler. Yaptırmaya çalıştım olmadı kaç hafta bekledim umut vermedi. neyse hala alışamadım ama yenisine. Böyle bi eğreti duruyor sanki.
YanıtlaSilMerhaba İlk İnsan, hoş geldin. Beni anlayan biri çıktığı için sevindim. :) Bloğun varsa bilgisayarsızlık daha kötü.
SilAlışırsın yenisine, insan nelere alışmıyor. :)
Sevgiler...